Η Big Band της ΒΕΡ αρχίζει τη νέα σεζόν της με συναυλία στις 24 Οκτωβρίου στο Sofia Live Club. Διευθυντής είναι ο Αντόνι Ντόντσεφ και σολίστας – ο Νταβίντ Λινξ (David Linx). Τζαζ τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής, δίνει συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Το ρεπερτόριό του συμπεριλαμβάνει δικές του συνθέσεις, καθώς και ειδικά επιλεγμένες ενορχηστρώσεις έργων άλλων συνθετών, που είναι κατάλληλα για τη φωνή του και ανταποκρίνονται στις αντιλήψεις του για σύγχρονη, όμορφη, συναισθηματική μουσική που προκαλεί έμπνευση. Σε συνέντευξη για τη Βουλγαρική Ραδιοφωνία ο Νταβίντ Λινξ περιέγραψε τον εαυτό του ως ερμηνευτή, για τον οποίο η τζαζ δεν είναι κάτι ξεπερασμένο, αλλά είναι μουσική, με την οποία μπορείς να εκφράσεις όλα που συμβαίνουν στη σύγχρονη εποχή μας.

Ο Νταβίντ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες και ασχολείται με μουσική από παιδί. Αρχίζει με κρουστά και δουλεύει στο συγκρότημα του αμερικανού τζαζ τραγουδιστή MarkMurphy, ο οποίος τον ενθαρρύνει να εργάζεται με τη φωνή του. Από το 1993 διδάσκει στο Βασιλικό Ωδείο Βρυξελλών και επισκέπτεται ως καθηγητής το Ωδείο του Άμστερνταμ. Στη σκηνή είναι από το 1980. Ανάμεσα στους μουσικούς, με τους οποίους συνεργάζεται είναι οι Johnny Griffin, Clark Terry, Slide Hampton, Toots Thielemans, Mino Cinelu, Philippe Catherine, Erik Truffaz, το συγκρότημα Aka Moon, Billy Cobham, Andy Sheppard, The Count Basie Orchestra και πολλοί άλλοι. Λαμβάνει το βραβείο της Jazz Academy  για καλύτερο τζαζ μουσικό του 2005,. Έχει και μερικά ευρωπαϊκά βραβεία, τα οποία περιέχουν τη λέξη Grammy – Victoires De La Musique (European Grammy Awards) για καλύτερο άλμπουμ τζαζ τραγουδιστή (2011), Les Octaves De La Musique (Belgian Grammy’s) για καλύτερο τζαζ άλμπουμ το 2013 και διάφορες άλλες έγκριτες διακρίσεις.

«Τραγουδάω από την ηλικία των 4-5 ετών. Ο πατέρας μου συχνά έπαιζε ερμηνείες του Μάιλς Ντέιβις στους φίλους του. Όταν τις άκουγα, σταματούσα να παίζω και όλο άκουγα τη μουσική. Για μένα η πρώτη φωνή που άκουσα ήταν του Μάιλς Ντέιβις, νόμιζα ότι είναι φωνή και όχι τρομπέτα. Μετά «ήρθαν στη ζωή μου» ο Ρέι Τσαρλζ, η Έλλα Φιτζέραλντ, η Σάρα Βον, η Μπέτι Κάρτερ – είχα την ανάγκη να τους ακούω ασταμάτητα, «να αγγίζω» τη μουσική τους, που τόσο αγαπάω. Από την ηλικία 6 μέχρι την ηλικία 20-30 χρονών αυτό ήταν το μοναδικό μου πανεπιστήμιο ως τραγουδιστής. Όσον αφορά τα βραβεία, θεωρώ ότι σου δίνουν αίσθημα ισορροπίας, δείχνουν ότι κάποιος σε εκτιμά, ότι «υπάρχεις» στο επάγγελμα. Κατά τη γνώμη μου, είναι σημαντικά μόνο τη στιγμή της παραλαβής τους. Το λέω εντελώς ειλικρινά – όλοι εμείς, που ασχολούμαστε με μουσική, το κάνουμε, γιατί αγαπάμε πολύ τη δουλειά μας, και όχι για τα βραβεία. Βεβαίως, είναι πολύ ευχάριστο να τα λαμβάνεις και να νιώσεις τη χαρά από το ότι κάποιος έχει παρατηρήσει το άλμπουμ σου, την ερμηνεία σου. Με την πάροδο του χρόνου οι προτιμήσεις μου ως ερμηνευτή αλλάζουν. Τώρα μου αρέσει να τραγουδάω μπαλάντες, αλλά αγαπάω να «είμαι στο μεταίχμιο» - να είμαι συναισθηματικός. Αγαπάω «το μεταίχμιο», δε θα μπορούσα να τραγουδάω, εάν δεν ακούγομαι σαν τον εαυτό μου. Μετά έρχεται το μήνυμα, την επιρροή στους ανθρώπους. Οι καλλιτέχνες είναι «πολιτικοί» (δηλαδή, άνθρωποι που μπορούν να οδηγούν τους άλλους), γιατί είναι εξαιρετικά καλοί σ’ αυτό που κάνουν.

"Για πρώτη φορά συνεργάζομαι με τη Big Band της ΒΕΡ. Είχαμε δύο πρόβες πριν από τη συναυλία. Ο διευθυντής Αντόνι Ντόντσεφ έχει ετοιμάσει την ορχήστρα τόσο καλά, που είχαμε να διευκρινίσουμε λίγα μόνο πράγματα. Αισθάνομαι πολύ ελεύθερος με τους μουσικούς αυτούς".

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα