Ο πάστορας Ιβοδώρ Κοβάτσεφ βοηθάει τις "χαμένες ψυχές" στις Φυλακές Σόφιας να βρουν την έννοια της ζωής

Η κοινωνία μας θεωρεί τους κρατούμενους ως ανύπαρκτα όντα. Βρίσκονται στην κατηγορία των ""εγκληματιών" και η θέση τους είναι στη φυλακή. Οι λειτουργίες των θεσμών, που ασχολούνται με τέτοια άτομα, τελειώνουν με το "να τα τιμωρήσουν ανάλογα με τις πράξεις τους". Και για μας, τους νορμάλ πολίτες, που τηρούμε τους νόμους, οι κρατούμενοι είναι ένα περιττό βάρος, το οποίο συντηρούμε με τους φόρους μας.

Τότε ποια σημασία έχουν οι αφορμές που τους οδήγησαν να ξεπεράσουν τα σύνορα και να προκαλέσουν ζημιά στην κοινωνία; Αφού είναι στη φυλακή, ας τους φροντίζουν οι άλλοι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτοί οι "άλλοι" είναι οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι που προσπαθούν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης των φυλακισμένων και να τους εντάξουν στην κοινωνία. Η αλλαγή όμως δεν είναι πάντα επιτυχημένη και είναι αρκετές οι περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται ως "αμετανόητοι". Για τον πάστορα Ιβοδώρ Κοβάτσεφ, ο οποίος λειτουργεί στις Φυλακές Σόφιας, πάντα υπάρχει ελπίδα, αρκεί μόνο η πίστη μέσα στην καρδιά να μην σβήσει παντελώς. Εδώ και 12 χρόνια φροντίζει για την σωτηρία των "χαμένων ψυχών" στις Κεντρικές Φυλακές Σόφιας και στις Φυλακές Καζίτσενε.

"Η πρώτη μου συνάντηση με τους κρατούμενους με εντυπωσίασε", διηγείται ο πάστορας Κοβάτσεφ. "Όταν στάθηκα μπροστά τους και τους ρώτησα: "Πόσοι από σας πιστεύουν στον Θεό;", όλοι σήκωσαν τα χέρια τους. Τότε για άλλη μια φορά κατάλαβα ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε πίστη και πίστη. Αν όλοι αυτοί οι κρατούμενοι, μεταξύ των οποίων και καθ’ έξιν εγκληματίες, σηκώνουν το χέρι με τον λογισμό ότι πιστεύουν στον Θεό και αυτή η πίστη δεν τους παρεμποδίζει να οδηγηθούν πάλι, μετά από καιρό, στη φυλακή, άρα πρόκειται για μια κενή πίστη, η οποία υπάρχει μόνο στα μυαλά τους. Από τότε άρχισα να την ονομάζω "πίστη στην πίστη" που, στην ουσία, κάνει την πραγματική πίστη να χάνει το νόημά της. Είπα τότε μέσα μου ότι έχω τι να μάθω αυτούς τους ανθρώπους. Θα μπορούσα να τους βοηθήσω να καταλάβουν ότι η πίστη είναι κάτι διαφορετικό από το να κάνεις ό, τι θέλεις και να νομίζεις ότι πιστεύεις. Πολλές φορές οι άνθρωποι νομίζουν ότι η απλή αποδοχή της ύπαρξης του Θεού και η πραγματική, ζωντανή, πίστη σ’ Αυτόν είναι το ίδιο πράγμα. Η πίστη είναι μια δύναμη που βρίσκεται ριζωμένη βαθιά στην καρδιά του ανθρώπου και που αποτελεί δυνατό κίνητρο της αλλαγής προς το καλό".

Αρχικά ο πάστορας Κοβάτσεφ συναντάται με άτομα με ελαφρότερες ποινές και αργότερα – με καθ’ έξιν εγκληματίες και καταδικασμένους σε ισόβια κάθειρξη. "Αν σας διηγηθώ τις ιστορίες τους, θα με ρωτήσετε: Υπάρχει άραγε σωτηρία γι’ αυτούς τους ανθρώπους;", λέει ο πάστορας. Αυτό, που τον καθοδηγεί, είναι η πραγματική πίστη που μπορεί να κάνει και τους πιο σκληρόκαρδους εγκληματίες να αλλάξουν ζωή. Ακριβώς αυτήν την πίστη αναζητά στις καρδιές τους και προσπαθεί να την αναζωογονήσει.

"Δεν μπορώ να πω ότι έχω 100% επιτυχία, αλλά και 1% να είχα, συνηθίζω να αισθάνομαι τυχερός μ’ αυτό", λέει ο πάστορας Κοβάτσεφ. "Πολλές φορές και οι φύλακες έχουν επιφυλάξεις και μου λένε ότι άδικα χάνω την ώρα μου με άτομα που θα γυρίσουν ξανά στην προηγούμενη ζωή τους, "το πολύ ένας-δυο να αλλάξουν", όπως λένε. Εγώ τους ρωτώ τότε: "Αν αυτοί ένας-δυο δεν άλλαζαν, πόσες ανθρώπινες ζωές θα πείραζαν;" Πολλές φορές περιμένουμε μεγάλα ποσοστά επιτυχίας και δεν προσέχουμε το μικρό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και εγώ δυσκολευόμουν στην αρχή να χαίρομαι με τα λίγα. Πάντα θυμάμαι ένα ρητό της Μητέρας Τερέζα: "Εγώ είμαι μόνο μια στάλα στον ωκεανό, αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι χωρίς αυτή την στάλα ο ωκεανός θα ήταν λιγότερο γεμάτος". Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα μόνο η πίστη και η προσευχή μας βοήθησαν, όπως και άτομα, με τα οποία συμμεριζόμαστε τα ίδια ιδανικά. Πολλές φορές όμως συναντάω αντιδράσεις όπως λ.χ.: "Αν ήταν για ορφανούς, να βοηθούσαμε αλλά για φυλακισμένους – ποτέ". Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι αυτοί δεν κατανοούν ότι μια μέρα, ας πούμε, μετά από 30 χρόνια το πολύ, και τα άτομα που διέπραξαν τα βαρύτερα εγκλήματα θα απελευθερωθούν. Αν δεν φροντίσει κανείς για την ψυχή τους ενώ είναι μέσα, θα βρεθούν πάλι μέσα στην κοινωνία και μάλιστα περισσότερο αγριεμένοι. Δεν είναι αυτό μια βραδυφλεγής βόμβα; Πρέπει να εργαζόμαστε μαζί τους ακριβώς όταν είναι μέσα γιατί έξω τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Έχω μερικές ομάδες κρατουμένων, με τις οποίες συνεργάζομαι. Γύρω στα 100 άτομα στις Κεντρικές Φυλακές Σόφιας ενδιαφέρονται για την δραστηριότητά μου, γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ από μέσα να τους προετοιμάσω για την ζωή, όσο μπορώ".

Ενώ βρίσκονται στη φυλακή, οι κρατούμενοι επισκέπτονται διάφορα επαγγελματικά μαθήματα. Ο σκοπός είναι, όταν απελευθερωθούν, να έχουν κάποιο έγγραφο, με το οποίο πιο εύκολα να βρουν δουλειά. Εδώ και ενάμισι χρόνο ο πάστορας Ιβοδώρ Κοβάτσεφ προσπαθεί να τους αναλάβει και όταν ήδη εξέτισαν την ποινή τους. Τους υποδέχεται και τους βοηθάει να αλλάξουν το περιβάλλον με τη βοήθεια εθελοντών.

"Είναι πολύ δύσκολο, καθώς δεν έχουν δουλειά και δεν μπορούν να πιάσουν δουλειά, γιατί δεν έχουν στέγη. Από την άλλη, δεν μπορούν να νοικιάσουν σπίτι, γιατί δεν εργάζονται και δεν έχουν χρήματα. Εμπλέκονται έτσι σε ένα φαύλο κύκλο και εγώ προσπαθώ με την συνδρομή διάφορων θεσμών, όπως του Δήμου Σόφιας, να λύσω αυτό το πρόβλημα. Οι κοινωνικοί λειτουργοί υποδέχονται την ιδέα μου μ’ ενθουσιασμό, αλλά φτάνουν μόνο εκεί. Για να μην πληρώνουμε νοίκια, πάντως, χρειαζόμαστε κατάλυμα, το οποίο να ανακαινίσουμε και να χρησιμοποιήσουμε ως προστατευμένη κατοικία. Έχουμε καταρτίσει ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει μαθήματα για την ζωή έξω και ανεύρεση εργασίας. Όταν ο πρώην φυλακισμένος πάρει τον τέταρτο μισθό του, αρχίζει μόνος του να πληρώνει το ενοίκιο και στη θέση του έρχεται κάποιος άλλος, τον οποίον επίσης βοηθάμε να μάθει να τα καταφέρνει στη ζωή μόνος του".

Μετάφραση: Αλεξέι Σταμπολώβ

Διαδώστε

Ο πάστορας Ιβοδώρ Κοβάτσεφ βοηθάει τις "χαμένες ψυχές" στις Φυλακές Σόφιας να βρουν την έννοια της ζωής

Περισσότερα στην κατηγορία

8η Νοεμβρίου – Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ

Επιστήμονες συζητούν την ιστορία και τις προοπτικές των Δυτικών Βουλγαρικών Περιχώρων

Εβδομάδα Ορθόδοξου Βιβλίου στην Βάρνα

105 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ