Στις πτύχωσες των υψωμάτων της Ανατολικής Ροδόπης κρύβονται παραμυθένια τοπία. Η περιοχή του Ιβάιλοβγκραντ, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα, μπορεί να φαίνεται άγρια και απομακρυσμένη από τον πολιτισμό. Αλλά αν κάποιος δεν ακολουθεί τα στερεότυπα του μαζικού τουρισμού, και είναι ένα περίεργο και με ανήσυχο πνεύμα άτομο, δεν μπορεί να μη γοητευθεί από αυτό το κομμάτι γης με πλούσια ιστορία και θρύλους.

Υπάρχει ένα σημείο που είναι μακριά από την ακατάσχετη τουριστική ανάπτυξη, που κατέκτησε και άλλαξε μερικές από τις πιο γραφικές πόλεις της Βουλγαρίας. Στην Ανατολική Ροδόπη και ιδιαίτερα στην περιοχή της πόλης Ιβάιλοβγκραντ σαν να βρισκόμαστε σε άλλο κόσμο και άλλη εποχή. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τη θέα των λόφων με χαοτικά διάσπαρτες παλιές γειτονιές με τα μικρά σπίτια, με τα παλιά αμάξια που τραβούν τα γαϊδουράκια και με τις γυναίκες με το μαντήλι που περπατούν στον χωματόδρομο μέχρι τα κοντινά χωράφια;

Εκεί μας γοητεύει το πανέμορφο φυσικό τοπίο, γεμάτο από ατέλειωτες θάλασσες άγριων ορχιδέων πάνω στις οποίες διασχίζουν τον αέρα αποικίες γυπών , αετών και άλλα σπάνια είδη πτηνών. Ευτυχώς το τμήμα αυτό της Βουλγαρίας δεν έχει αλλάξει σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες διευκρινίζουν οι λάτρες της φύσης και οι φυσιοδίφες αλλά και οι φωτογράφοι και οι ταξιδιώτες.


Φωτογραφία: Ρουμιάνα Τσβετκόβα

Εδώ μπορείτε να αποκτήσετε μια ιδέα για το πώς ήταν η ζωή στα Βαλκάνια στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν δεν υπήρχαν οι λέξεις μποτιλιάρισμα, fast food, τα εμπορικά κέντρα mall, η παγκοσμιοποίηση, κλπ. Οι άνθρωποι από τη διασυνοριακή ζώνη αυτή έχουν διατηρήσει την αγροτική ζωή και τη καθημερινότητα τους όπως ζούσαν οι πρόγονοί τους αιώνες πριν.

Το ήπιο μεσογειακό κλίμα και η ακούραστη εργασία των ντόπιων της Ροδόπης είναι ο λόγος στις βουνοπλαγιές να καλλιεργούνται τα καπνά, το σουσάμι και το σταφύλι... Εκτός αυτών στην περιοχή χαρακτηριστικά είναι και τα φρούτα όπως ρόδια, σύκα και άλλα. Περιπλανώντας στα μονοπάτια της Ανατολικής Ροδόπης, ο ταξιδιώτης φθάνει σε απομονωμένα και ξεχασμένα από τον πολιτισμό χωριά.

 
Φωτογραφία: Ρουμιάνα Τσβετκόβα

"Έχουμε τις προϋποθέσεις για τον αγροτουρισμό, αλλά δεν διαθέτουμε βάση διαμονής",  λέει η ντόπιος οδηγός Πέτια Ντερβίγκοβα. "Αλλιώς, μπορείτε να επισκεφθείτε πολλά χωριά, όπως το Κάτω και Άνω Λούκοβο, που διατηρήθηκαν την αυθεντική εμφάνισή τους. Εκεί, τα σπίτια είναι όπως διακόσια χρόνια πριν. Τα χωριά αποκαλούσαν τα χωριά των μεταξοσκώληκων, μια και στο παρελθόν μεταξοσκωληκοτροφία ήταν ο κύριος βιοπορισμό του πληθυσμού. Τα άνω και Κάτω Λούκοβο μπορούν ακόμα να δουν τα σπίτια του μεταξοσκώληκα από πριν δύο αιώνες. Οι τουρίστες επισκέπτονται συχνά το Κάτω Λουκοβο για να δουν μια πολύ καλά διατηρημένη εκκλησιά των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, που χτίσθηκε επίσης πριν 200 χρόνια.


Φωτογραφία: Ρουμιάνα Τσβετκόβα

Να έρθεις στο Ιβάιλοβγκραντ και να μην δοκιμάσεις τα ντόπια κρασιά είναι σαν να πας στη Ρώμη και να μην δεις τον πάπα, αστειεύονται οι ντόπιοι. Τα κόκκινα κρασιά, κυρίως από την ποικιλία Merlot εκτιμούνται όχι μόνο από τους τουρίστες, οι οποίοι τα δοκιμάζουν επί τόπου, καθώς και στις παγκόσμιες αγορές, στις οποίες έχουν μεγάλη επιτυχία.

Η περιοχή είναι γνωστή και για το ταχίνι, το οποίο παράγεται με παραδοσιακές τεχνικές από αλεσμένο σουσάμι. Στις αρχές του 19ου αιώνα στο χωριό λειτουργούσαν δεκαεννέα βιομηχανίες παραγωγής ταχίνι, τώρα έμεινε μόνο μια στο Ιβάιλοβγκραντ. Από εκεί μπορείτε να αγοράσετε φρέσκα, νόστιμα και υγιεινά γλυκίσματα από σουσάμι.


Άποψη από το χωριό Κάτω Λούκοβο. Φωτογραφία: Ρουμιάνα Τσβετκόβα

Μετά από μια βόλτα στην πόλη, πρέπει να επισκεφθείτε σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων το εξοχικό Βίλα Αρμύρα - το πιο γνωστό αξιοθέατο της περιοχής. Το συγκρότημα κατοικιών και εμπορικών κτιρίων που χρονολογούνται από το δεύτερο ήμισυ του πρώτου αιώνα, θα σας εντυπωσιάσει όχι μόνο με το μέγεθος, αλλά και με τα υπέροχα, και πολύ καλά διατηρημένα ψηφιδωτά. Στα περίχωρα του Ιβάιλοβγκραντ βρίσκεται και το φρούριο Λιουτίτσα. Τα τείχη του μεσαιωνικού φρουρίου, μερικά από τα οποία αυξάνονται σε εννέα μέτρα κατά το παρελθόν περιβάλλονταν την πόλη με τα μαρμάρινα χτίρια. Αυτός είναι ο λόγος οι ντόπιοι να ονομάζουν το κάστρο "Η μαρμάρινη Πόλη".


Άποψη από τον ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Φωτογραφία: Ρουμιάνα Τσβετκόβα

Το μόνο πρόβλημα με την ανάπτυξη του τουρισμού, είναι η έλλειψη στέγασης. Σε αντίθεση με άλλα μέρη της Βουλγαρίας, τα χωριά της περιοχής δεν έχουν τουριστική υποδομή με εστιατόρια και ξενώνες. Οι περισσότεροι τουρίστες διαμένουν σε Ιβάιλογκραντ όπου υπάρχουν πολλά ωραία ξενοδοχεία. Εκεί μπορείτε να νοικιάσετε ποδήλατα βουνού, με τα οποία να γυρίσετε την περιοχή.

Κάποιοι ξενοδόχοι οργανώνουν jeep safari μέχρι την τεχνίτη λίμνη Ιβάιλοβγκραντ και μέχρι τις γραφικές όχθες του ποταμού Μπιάλα ρεκα (Λευκός ποταμός). Τα κρυστάλλινα νερά του ποταμού διασχίζουν την μικρή κοιλάδα καταφύγιο για μια μεγάλη αποικία της βίδρας και χελώνες, καθώς και πάνω από εκατό είδη πουλιών, μερικά από τα οποία απειλούμενα είδη παγκοσμίως. Έτσι αυτός ο τόπος έχει γίνει ένα "χρυσωρυχείο" για όσους αναζητούν άμεση επαφή με την άγρια φύση και αναζητά κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα πακέτα, που διαφημίζονται και που δεν δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της Βουλγαρίας

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα