Η ψηλότερη κορυφή της Γης είναι η κορυφή Έβερεστ, αλλά, με την πάροδο του χρόνου, η εμπορευματοποίησή της, την καθιστά όλο και λιγότερο θελκτική για τους "ψημένους" και πραγματικά ικανούς ορειβάτες. Η κορυφή Κ2, η δεύτερη υψηλότερη κορυφή του πλανήτη μας, είναι πολύ μεγαλύτερη πρόκληση για τους "μεγάλους" της ορειβασίας. Η Κ2 είναι μια σκληροτράχηλη πυραμίδα, ξακουστή για τα "καπρίτσια" των κλιματικών της συνθηκών και έγινε μόνιμη "κατοικία" του 29% των ορειβατών που δοκίμασαν να την κατακτήσουν.

Την 31^η Ιουλίου του 2014, στην κορυφή Κ2, σε υψόμετρο 8.611 μέτρων και δεύτερη σε θνησιμότητα ορειβατών, ανέβηκε ο πρώτος Βούλγαρος ορειβάτης. Έτσι, μετά τη επιτυχή αναρρίχησή του τον Μάιο στην υψηλότερη κορυφή του Κανγκτσενγιούνγκα, σε υψόμετρο 8.586 μέτρων (πρώτη ανάβαση Βούλγαρου ορειβάτη) και την 23^η Ιουλίου στην κορυφή Μπρόουντ Πικ (γνωστή και ως Κ3), σε υψόμετρο 8.047 μέτρων (πρώτη επιβεβαιωμένη ανάβαση Βούλγαρου ορειβάτη) χωρίς οξυγόνο και χωρίς την βοήθεια βαστάζων, ο Μπογιάν Πετρόφ, ο οποίος είναι διαβητικός εξαρτημένος από την ινσουλίνη, γίνεται ο πρώτος Βούλγαρος ορειβάτης που κατάφερε να αναρριχηθεί μέσα σε 100 ημέρες σε 3 κορυφές, που ξεπερνούν τα 8.000. Με την ανάβασή του στην κορυφή Μπρόουντ Πικ (Κ3) και στην Κ2 μέσα σε οκτώ μόνο ημέρες χωρίς ενδιάμεση περίοδο ανάπαυσης, ο Μπογιάν Πετρόφ πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ ανάβασης.

"Είχα κάποιες αμφιβολίες σχετικά με το αν θα αντέξω να ανέβω όλες τις κορυφές, αλλά όταν είδα κάποιον άλλο ορειβάτη να βρίσκεται μπροστά από μένα, οι δυνάμεις μου τριπλασιάστηκαν", είπε στην συνέντευξή του στην Βουλγαρική Εθνική Ραδιοφωνία (ΒΕΡ) ο Μπογιάν Πετρόφ. "Στην αποστολή αυτή δεν υπήρχε κανείς που να με ξεπεράσει στην ταχύτητα ανάβασης. Ξυπνούσα δυο ή τρεις ώρες μετά από τους υπόλοιπους, αλλά στην πορεία τους ξεπερνούσα. Αυτό οφείλονταν στην καλή μου φυσική κατάσταση, μετά την ανάβαση του Κανγκτσενγιούνγκα και τον εγκλιματισμό μου στο υψόμετρο και τις καιρικές συνθήκες. Στο Κανγκτσενγιούνγκα είχα παραισθήσεις και προβλήματα συγκέντρωσης πάνω από τα 8.500 μέτρα, ενώ στο Κ2 αισθανόμουν ότι ανεβαινα σε κορυφή επτά χιλιάδων μέτρων. Είχα ξεπεράσει αίσθηση που είχα στο Κανγκτσενγιούνγκα, ότι βρίσκομαι στο διάστημα".

Ο Μπογιάν Πετρόφ δοκίμασε να ανέβει στην κορυφή Κ2 το 2005, αλλά δεν τα κατάφερε και σταμάτησε 400 μέτρα πριν το τέλος. Όμως η αποτυχία του αυτή του έδωσε σημαντική βοήθεια στην φετινή του επιτυχία.

"Γνώριζα καλύτερα την διαδρομή στην βουνοπλαγιά Αμπρούτσι. Η διαδρομή θεωρείται κλασική, αλλά είναι κάθε άλλο παρά εύκολη. Σε πολλούς από τους καταυλισμούς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος από χιονοστιβάδες. Υποτίθεται ότι ανέβαινα στην Κ2 μαζί με μια ομάδα πολωνών ορειβατών, αλλά, στην πραγματικότητα, ήμουν 2 έως 3 ώρες μπροστά τους.  Ήμουν μόνος - εγώ και ένα σακίδιο βάρους 16 κιλών. Σε όλη την διαδρομή, από τον καταυλισμό εκκίνησης μέχρι την κορυφή και στην επιστροφή, κουβαλούσα αντίσκηνο, τρόφιμα, υπνόσακο, ινσουλίνη, μετρητή ζάχαρου..."

Η ιστορία μας δείχνει ότι η ανάβαση στην Κ2 δεν σημαίνει, απαραίτητα, επιτυχία του στόχου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 29% των ορειβατών που ανέβηκαν έχασαν τη ζωή τους στην πορεία τους προς την κορυφή ή κατά την επιστροφή τους στον καταυλισμό βάσης.

"Όταν έφτασα σε μικρή απόσταση από την κορυφή με χτύπησε δυνατός άνεμος, περίπου 60 με 70 χιλιόμετρα την ώρα, που σήκωνε παγωμένο χιόνι και έπρεπε να προστατεύω το πρόσωπό μου", συνεχίζει την διήγησή του ο Μπογιάν Πετρόφ. "Δεν κατάφερα να απολαύσω τη θέα από την κορυφή. Μετά από 30 έως 40 λεπτά πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Κατέβαινα με την βοήθεια του GPS του ρολογιού μου. Η κατάβαση ήταν τρομερά δύσκολη. Κοιτώντας προς τα κάτω δεν μπορούσα να καταλάβω που τελείωναν τα σύννεφα, που άρχιζε η γη, ποια ήταν η κλίση του εδάφους. Πήγαινα να κάνω ένα βήμα και αντί να πατήσω σε στερεό έδαφος έπεφτα. Κατρακύλησα αρκετές φορές πριν προσαρμοστεί η όραση και οι αισθήσεις μου στο περιβάλλον".

Στην επιστροφή κοιμάται στον 3^ο καταυλισμό και το πρωί βγαίνει μετά από μεγάλες προσπάθειες μέσα στην σκηνή του την οποία έχει σκεπάσει πυκνό χιόνι.

"Η κατάβαση είναι εξαιρετικά σημαντική για την επιτυχία της αποστολής", υπογραμμίζει ο Μπογιάν. "Αν αφαιρεθείς, έστω και για λίγο, ο θάνατος βρίσκεται ένα βήμα μακριά σου και σε παραμονεύει. Οι θύελλες που αντιμετώπισα στην κατάβαση, με έκαναν να αισθάνομαι μεγαλύτερη την πιθανότητα κάποιας άσχημης στιγμής. Πολύ περισσότερο απ’ ό.τι στην πορεία προς την κορυφή. Όταν κατεβαίνεις, έχοντας πατήσει την κορυφή, αισθάνεσαι ανάλαφρος κι αυτό σημαίνει ότι η συγκέντρωσή σου είναι μειωμένη. Εγώ έχω πείρα από τις προηγούμενες αποστολές μου και ξέρω ότι πρέπει να προσέχω στο έπακρο. Αυτή την αρχή τήρησα μέχρι να φτάσω στον καταυλισμό της βάσης. Μέχρι την τελευταία στιγμή της αποστολής".

Ο Μπογιάν Πετρόφ είναι βιολόγος και εργάζεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Μέρος των αποστολών του είναι και η συλλογή πολύτιμων πληροφοριών για τον φυσικό και ζωϊκό πλούτο των περιοχών τις οποίες επισκέπτεται. Όπως μας πληροφόρησε, σκοπεύει να γράψει μια νέα επιστημονική εργασία με θέμα "Τα ανώτερα όρια της ζωής στο Πακιστάν". Ο Μπογιάν Πετρόφ θα γράφει την εργασία του και την ίδια ώρα, η μαύρη αράχνη Aulonia Ρetrovi, η μεγαλύτερη αράχνη της περιοχή και η μόνη που συναντιέται στους ορειβατικούς  καταυλισμούς του Καρακόρουμ, την οποία ανακάλυψε ο ίδιος και φέρει το όνομά του, θα αναζητά την τροφή της κάπου στον Παγετώνα Baltoro.

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης