Στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου κοντα στο χωριό Λόπουσνα, βορειοδυτικής Βουλγαρίας, μπορείς να γίνεις, έστω και μια ημέρα, ερημίτης μοναχός και να ζήσεις στο κελί, μακριά από τους πειρασμούς του σύγχρονου κόσμου. "Αυτός είναι τρόπος για να μπορέσουν περισσότεροι άνθρωποι να προσεγγίσουν τη χριστιανική πίστη", θεωρεί ο ηγούμενος της μονής, ο πατήρ Χριστόδουλος. Αποδεικνύεται ότι δεν λείπουν άτομα που θέλουν να φορέσουν το ράσο, έστω και για λίγο. Αλλά μέχρι τώρα κανένας από αυτούς δεν έχει τολμήσει να εγκαταλείψει οριστικά την κοσμική ζωή για να αφοσιωθεί στην προσευχή και την νηστεία.

Ο πατήρ Χριστόδουλος δεν χάνει την ελπίδα. Αναγνωρίζει ότι όλα αυτά τα χρόνια πολλοί πιστοί έρχονται και για περισσότερες μέρες, μερικοί και ως δόκιμοι μονάχοι, αλλά αργά ή γρήγορα απορρίπτουν την βαριά ζωή ενός μοναχού. Αλλιώς, το μοναστήρι καλωσορίζει τους επισκέπτες συνεχώς, κάποιοι με βαθιά θρησκευτικά συναισθήματα, κάποιοι χωρίς αυτά. "Κατά την τουριστική περίοδο έρχεται πολύς κόσμος, αλλά είναι δύσκολο να κρίνουμε ποιος είναι πιστός χριστιανός, ποιος τουρίστας, γιατί για όλους μας είναι προσκυνητές - εισελθόντες στο ναό, έστω και να ανάψουν ένα κερί", υποστηρίζει ο ηγούμενος.

Η μοίρα της μονής του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου σημαδεύτηκε από ένα τραγικό γεγονός. Κατά το Μεσαίωνα σ' αυτό το μέρος χτίστηκε ένα άλλο μοναστήρι, αλλά κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Τσίπροβτσι κατά της τουρκοκρατίας το 1688 πυρπολήθηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους κατακτητές. Πέθαναν από την πυρκαγιά εκατοντάδες γυναικόπαιδα, που βρέθηκαν εκεί σε αναζήτηση καταφύγιου στην εκκλησία του.



"Το αίμα των μαρτύρων μετέτρεψε το μοναστήρι σε ιερό τόπο για όλους τους Βούλγαρους επειδή δεν έχουν προδώσει την πίστη τους και την θέληση για ελευθερία", λέει ο ιερέας. Ανά τα χρόνια το μέρος αυτό ερήμωσε. Όμως, το 1850 οι ντόπιοι άρχισαν την κατασκευή ενός νέου μοναστηριού. Και έγινε θαύμα - ανάμεσα στις στάχτες βρέθηκε ανέγγιχτη από τη φωτιά και την εικόνα της Αγίας Θεοτόκου.

"Και έτσι ο Θεός την διαφύλαξε", δεν συγκρατεί την συγκίνηση του ο πατήρ Χριστόδουλος. "Ο τότε ηγούμενος την βρήκε και για να μην πέσει στα χέρια των Οθωμανών διέταξε να την κρύψουν μέσα στους τοίχους της εκκλησίας του μοναστηριού. Αλλά ο πατέρας πέθανε και δεν πρόλαβε να πει στους μονάχους για την εικόνα, η οποία για πολλά χρόνια παρέμεινε κρυμμένη από τα ανθρώπινα μάτια. Αλλά το 2013 μια γυναίκα βλέπει στο όνειρο της, που βρίσκεται η εικόνα και περιέγραψε στους μοναχούς την ακριβή τοποθεσία της. Έτσι, πριν δύο χρόνια βγαίνει στο φως η θαυματουργή εικόνα μας, που προσελκύει εκατοντάδες πιστούς και τουρίστες. Έχει βοηθήσει δεκάδες άτεκνες γυναίκες να αποκτήσουν παιδιά, στους άλλους να δημιουργήσουν οικογένειες, ενώ οι διαζευγμένοι να επαινεθούν και να ζουν σε αγάπη", αναφέρει ο αρχιμανδρίτης.

Υπεραγία Θεοτόκος λέγεται το καθολικό του μοναστηριού, το οποίο είναι μικρό αντίγραφο εκείνου στο Μοναστήρι της Ρίλας. Οι εικόνες είναι έργο καλλιτεχνών από την εικονογραφική σχολή του Σάμοκοβ. Χτίστηκε με δωρεές από τους ντόπιους. Οι πλούσιοι έδιναν χρήματα, οι φτωχοί δε– αυγά. Οι ζωγράφοι χρησιμοποιούσαν βαφή, που κατασκευάστηκε με τον κρόκο αυγών, χάρη στο όποιο οι εικόνες δεν έχουν χάσει την λάμψη τους.

Για τους προσκυνητές και τους τουρίστες υπάρχουν ξεχωριστά ξενοδοχειακά δωμάτια. Ο πατέρας λέει ότι το Σαββατοκύριακο εδώ έρχονται οικογένειες με παιδιά. Οι συνθήκες για τους φιλοξενούμενους δεν έχουν καμία σχέση με τον ασκητισμό της μοναστικής ζωής, στο οποίο απευθύνονται ελάχιστοι. Δυστυχώς, τα μοναστήρια μας ερημώνουν. Ο πατήρ Χριστόδουλος, ωστόσο, είναι πεπεισμένος ότι οι άνθρωποι φοβούνται το άγνωστο, και εάν είχαν τουλάχιστον μια μικρή ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τη ζωή του ερημίτη, θα έκαναν το μοιραίο βήμα. "Στους ανθρώπους αυτούς προτείνουμε να γνωρίσουν την πραγματική ζωή ενός μοναχού. Να κάνουμε όλοι μαζί προσευχές στην πρωινή λειτουργία, αργότερα στο εσπερινό, να παρακολουθήσουν τους γάμους και βαφτίσια. Να εργαστούν στο μοναστηριακό αγρόκτημα, αλλά πάνω απ 'όλα να επιδοθούν σε προσευχή και τη ηρεμία".



Ορισμένοι υποψήφιοι μοναχοί μένουν 3-4 μήνες στο μοναστήρι στην επιθυμία τους να προσεγγίσουν τον Θεό. Σε κάποια στιγμή, όμως, πετούν τо ράσо και φεύγουν μακριά. "Η καθημερινή ζωή του υπηρέτη του Θεού είναι δύσκολη", ομολογεί ο ηγούμενος кαι λέει πως μερικές φορές οι άνθρωποι έρχονται και δεν έχουν ιδέα από την μοναστική ζωή και πιστεύουν ότι το μοναστήρι ήταν είδος σανατόριο. Θα εργαστούν στο αγρόκτημα του μοναστηριού και στη συνέχεια θα καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση, θα έρθουν οι επισκέπτες για να πιουν μαζί καφέ και θα συζητήσουν. Στο κελί τους θα ανοίξουν το φορητό υπουλογιστή τους και θα ζήσουν όπως έξω από το μοναστήρι.

"Ο μοναχός, όμως, είναι άνθρωπος που αφιερώνεται εξολοκλήρου στον Θεό και το προσωπικό του χρόνο το περνά σε προσευχές μόνος στο κελί του", είναι κατηγορηματικός ο πατήρ, ο οποίος ελπίζει, ότι τελικά θα προσελκύσει και άλλους υπηρέτες του Θεού στο μοναστήρι. Επειδή χρειάζεται περισσότερους μονάχους, που να φροντίζουν και να φιλοξενούν πιστούς και τουρίστες, ο καθένας με τις ερωτήσεις ή τα προβλήματά του.

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Πρόσφατα έφθασε και η τελευταία είδηση για θαύμα στο μοναστήρι Λοπουσάνσκι. Χνάρια παιδικών χεριών εμφανίσθηκαν στο χαλί στο μοναστήρι. Σύμφωνα με τον ηγούμενο, αυτό είναι ένα άλλο θαύμα που συμβαίνει στο μοναστήρι, ανακοίνωσε το τηλεοπτικό κανάλι Nova. Στα τέλη Μαΐου, μια ευχάριστη μυρωδιά άρχισε να αναβλύζει στο μοναστήρι χωρίς κανέναν λόγο. Αρκετές εβδομάδες αργότερα, ο ηγούμενος παρατήρησε στο στρόγγυλο χαλί μπροστά στο βωμό περίγραμμα των δυο παιδικών χεριών. Είναι απομακρυσμένο το ένα από το άλλο, ενώ το περίγραμμα τους είναι ορατό όχι μόνο στην επιφάνεια του χαλιού. Στο μοναστήρι έρχονται πολλές άτεκνες οικογένειες.