Η γκαλερί «Απόχρωση» παρουσίασε πρόσφατα μια ενδιαφέρουσα έκθεση του καλλιτέχνη Μπόικο Κόλεφ, η οποία θα συνεχιστεί μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου. Ο συγγραφέας Λιούμπεν Ντίλοφ-γιος και ο γνωστός μεταξύ των συλλεκτών και των θαυμαστών της τέχνης γκαλερίστας Ίγκορ Μαρκόφσκι παρουσίασαν τον υπερρεαλιστή ζωγράφο.

Οι πίνακες του Μπόικο Κόλεφ είναι στο πνεύμα της σύγχρονης εποχής. Για τον καλλιτέχνη η καθημερινότητά μας αποτελεί πηγή έμπνευσής. Είναι δημιουργός της τέλειας ψευδαίσθησης της πραγματικότητας πάνω στον καμβά. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις με πεντακάθαρες απεικονίσεις, με εντυπωσιακή τεχνοτροπία, που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ζωγραφίστηκαν με λαδομπογιές σε καμβά. Τα θέματα στα έργα του είναι αντικείμενα από την καθημερινή ζωή, αλλά ο καλλιτέχνης τα υψώνει στο επίπεδο εντυπωσιακών έργων τέχνης.

Προκλητικά όπως σκελίδες σκόρδου, κουταλάκια καφέ, βάζα, φέτες ζεστό ψωμί, κόκκινη καυτή πιπεριά, ένα μήλο και πολλά άλλα αντικείμενα και τροφές της καθημερινότητάς μας. Στην ανάπτυξη της τέχνης ο υπερρεαλισμός είναι πολύ δημοφιλής στον κόσμο, είναι γνωστός ως καλλιτεχνικό ρεύμα του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα. Η προσπάθεια να δημιουργηθεί μια τέλεια οπτική εικόνα που να είναι όσο το δυνατόν κοντά στην πραγματικότητα συνοδεύει το έργο των καλλιτεχνών ανά τους αιώνες. Εκτός από έργα στο στυλ του υπερρεαλισμού, ο Μπόικο Κόλεφ δημιουργεί και αντίγραφα πινάκων ζωγραφικής διάφορων καλλιτεχνών όπως οι Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Βαν Γκογκ, Κλοντ Μονέ, Γκούσταφ Κλιμτ, Μοντιλιάνι κ. ά.

Ας μάθουμε πώς με λόγια ο Ίγκορ Μαρκόφσκι προσπαθεί να επανασχεδιάσει ποιητικά έναν από τους πίνακες του ζωγράφου:

«Είμαι μεγάλος λάτρης του Μπόικο Κόλεφ. Η έκθεσή του έχει τον τίτλο «Τροφή» και είναι πραγματικά πνευματική τροφή. Θα πω ότι ο Μπόικο Κόλεφ έχει ζωγραφίσει οκτώ βιβλία που στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Τόσο ισχυρός είναι ο υπερρεαλισμός, ώστε μπορώ να εξηγήσω ποια είναι τα βιβλία. Ζούμε το έτος «1984» τώρα, γιατί έτσι τότε είπε ο συγγραφέας (Τζορτζ Όργουελ) και ο Μπόικο το αντιλήφθηκε. Και ζούμε το 1984, γιατί είμαστε ακόμα στα «Εκατό χρόνια μοναξιά». Κάνουμε με τη βοήθεια του Κεν Κέσεϊ, μια πτήση πάνω από «Τη φωλιά του κούκου», παρφουμαρισμένοι («Άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ), επειδή έτσι είπε ο Λιόσα (Μάριο Βάργκας Λιόσα) και μας αρέσουν οι «Αφορισμοί» (Όσκαρ Ουάιλντ), που ανταλλάσσουμε σαν τον«Καρδιοβγάλτη» (Μπορίς Βιαν), περιμένοντας να έρθει «Ο φύλακας στη σίκαλη» (Τζερόμ Σάλιντζερ). Αυτά τα οκτώ βιβλία, ζωγραφισμένα από τον Μπόικο Κόλεφ, είναι πνευματική τροφή. Λίγο θα είναι να πούμε, ότι είναι ιδιοφυής σ’ αυτό που κάνει.»

Για την τεχνοτροπία του καλλιτέχνη ο Μαρκόφσκι αναφέρει:

«Ο υπερρεαλισμός ως στυλ εμφανίζεται το 1965 στην Αμερική, όταν οι καλλιτέχνες αρχίζουν να ζωγραφίζουν από τις φωτογραφίες. Δείχνουν πώς θα φαίνονται τα πράγματα με λαδομπογιές σε καμβά. Στην Ευρώπη το καλλιτεχνικό ρεύμα εισέρχεται αργότερα. Στην αρχή πιστεύουν ότι είναι παρακμιακό φαινόμενο στην εικαστική τέχνη. Δεν έχει πολλούς οπαδούς, αλλά μετά από χρόνια γίνεται έκρηξη της μόδας. Και αυτό είναι ομαλό. Ο άνθρωπος αναρωτιέται πώς να βρει τον εαυτό του, αναζητώντας το με διαφορετικούς τρόπους. Ο υπερρεαλισμός στη Βουλγαρία έχει πολλούς οπαδούς. Παρατηρώ προσεκτικά δώδεκα ή δεκαπέντε ζωγράφους, για να δω τι θα προσθέσουν στο ό,τι ζωγραφίζουν και νομίζω ότι τώρα είναι η ώρα του υπερρεαλισμού στη Βουλγαρία, γιατί όλα είναι υπερρεαλιστικά. Εσείς μπορείτε ναδείτε ένα μολύβι σε τεράστιο μέγεθος και μισοκαμμένο σπίρτο, επίσης σε τεράστιο μέγεθος, αλλά θα πρέπει να αισθανθείτε τον παλμό αυτού του πίνακα. Για να μιλήσετε με τον πίνακα, αρκεί και με τα κλεισμένα σας μάτια να τον βλέπετε, πάλι να είναι μπροστά σας. Στα έργα του Μπόικο πιάνεται η στιγμή και αυτό είναι το πιο σημαντικό.»

Μετάφραση: Πένκα Βέλεβα

Φωτογραφίες: προσωπικό αρχείο