Κάθε επαγγελματικό σχολείο χορού οφείλει να παρουσιάζει πρότυπα από τις βασικές σχολές χορού – τη γαλλική, τη ρώσικη και τη δανέζικη, λέει ο διευθυντής του Εθνικού Σχολείου Ορχηστικής Τέχνης στη Σόφια, Μπόικο Νεντέλτσεφ.

Συχνότερα παρουσιάζουμε αποσπάσματα των μπαλέτων του Μάριους Πετιπά (Marius Petipa), ο οποίος αν και Γάλλος θεωρείται ο βασικός εκπρόσωπος της ρώσικης σχολής. Ο πιο διάσημος εκπρόσωπος της γαλλικής σχολής είναι ο Μπαλαντσίν (George Balanchine) και είχαμε τη δυνατότητα να καλέσουμε την εξουσιοδοτημένη χορογράφο Νταϊάνα Ουάιτ (Diana White) από τις ΗΠΑ για να ανεβάσει με μαθητές μας απόσπασμα από το έργο του «Σερενάντα» (Serenade). Φιλοξενήσαμε επίσης τη χορογράφο Ντίνα Μπιορν (Dinna Bjørn) από το Μπαλέτο της Δανίας στην Κοπεγχάγη, η οποία ειδικεύεται στο στυλ Μπουρνονβίλ (August Bournonville) και μαζί με την Πέτια Ηλίεβα κάνουν πρόβες με τους μαθητές μας για το έργο του «Κονσερβατουάρ»(Le Conservatoire or A Marriage by Advertisement). Στη συναυλία μας για το τέλος του χρόνου θέλουμε να παρουσιάσουμε και τα δυο έργα όπως και τη χορογραφία που ετοίμασε με μαθητές μας ο διεθνούς φήμης χορευτής και χορογράφος Ντανιέλ Λομέλ (Daniel Lommel). Γίνεται λόγος για απόσπασμα από παράσταση που ονομάζεται «Ο Μπαχ σας λέει». 

Ο Ντανιέλ Λομέλ ανήκει στο τοπ δέκα των καλύτερων χορευτών στον κόσμο τον 20ό αιώνα. Γεννημένος στο Παρίσι το 1945, είχε την τύχη να συνεργαστεί με πολλές προσωπικότητες της παγκόσμιας τέχνης.

Χορεύω από τα 13 μου και ο χορός είναι για μένα τρόπος ζωής, λέει ο Λομέλ. Ο χορευτής ζωγραφίζει με το σώμα του, κάθε κίνηση είναι ανεπανάληπτη και δεν πρέπει να φοβόμαστε τα λάθη. Η παγκόσμια καριέρα απαιτεί πολύ δουλειά, να γνωρίζεις διάφορα στυλ, να ανταποκρίνεσαι σε διάφορες απαιτήσεις και να προσαρμόζεσαι γρήγορα. Οι γονείς μου ήταν ζωγράφοι και εγώ διδάχτηκα ζωγραφική. Στα 11 μου συνάντησα τη Ρενέ Μαγκρίτ (René François Ghislain Magritte), γνώριζα τον Πικάσο (Picasso), έχω χορέψει με τον Νουρέγιεφ (Roudolf Noureïev) και οι άνθρωποι αυτοί με επηρέασαν και με βοήθησαν να χτίσω τον χαρακτήρα μου.

Ο Λομέλ ήταν ο βασικός χορευτής στην ομάδα του «χορογράφου του 20ού αιώνα» Μωρίς Μπεζάρ (Maurice Béjart).

Συνάντησα τον Μπεζάρ στο Βέλγιο, στη Λιέγη, όταν ακόμα δεν ήταν διάσημος, θυμάται ο Ντανιέλ. Ο χορός για κείνον ήταν μέσο έκφρασης, ήταν βαθυστόχαστος και η χορογραφία ήταν στο αίμα του. Οι παραστάσεις του Μπεζάρ δε βασίζονταν σε κοστούμια και ντεκόρ. Το κύριο ήταν η μουσική (ταυτόχρονα Μπαχ και Στραβίνσκι) και ο χορός. Ο Μπεζάρ ελευθέρωσε τον χορό.

Ο Λομέλ δημιούργησε το 1981 τη δική του σχολή «Αέναων» και από τότε ζει στην Ελλάδα. Τι τον έφερε στη Σόφια;

Συναντάμε τόσους ανθρώπους, αλλά δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να τους γνωρίσουμε, απαντά ο Ντανιέλ. Ήρθα για να δω τα πράγματα από κοντά. Βρήκα μια καλή σχολή, αλλά κι εδώ όπως παντού δίνεται πολύ μεγάλη σημασία στην τεχνική. Για μένα το σημαντικότερο είναι η εκφραστικότητα του σώματος και η προσοχή στη λεπτομέρεια, γιατί μεταφέρει μηνύματα.

Ποια είναι η γνώμη των μαθητών της τελευταίας τάξης Λυκείου του Σχολείου Χορού της Σόφιας για τη συνεργασία τους με έναν χορευτή τέτοιου βεληνεκούς;

Από την πρώτη στιγμή μας παρότρυνε να χαμογελάμε και ένιωσα άνετα, λέει η Αλεξάντρα. Μου αρέσει να έρχονται άνθρωποι από άλλες χώρες γιατί μαθαίνουμε καινούρια πράγματα και περνάμε ωραία. Η μέθοδός του είναι διαφορετική από όλα όσα έχουμε μάθει, λέει η Ίβα. Οι συνδυασμοί των βημάτων δεν είναι δύσκολοι, αλλά το περίπλοκο είναι να συντονίσουμε όλες τις κινήσεις του σώματος σε έναν ασυνήθιστα για μας γρήγορο ρυθμό, εξηγεί η Βέρα. Ο Ντανιέλ θέλει να διασκεδάζουμε χορεύοντας, λέει η Παβλίνα.

Εμείς θα περιμένουμε να τις δούμε, στη σκηνή, στις 3 Μαΐου στο Μουσικό Θέατρο και στις 2 Ιουνίου στο Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού της Σόφιας.

Φωτογραφίες: nutibg.com και προσωπικό αρχείο