20 θαρραλέοι βούλγαροι αψήφησαν το τσουχτερό κρύο και τον δυνατό αέρα και χόρεψαν στα παγωμένα νερά της λίμνης του Μίσιγκαν, κυματίζοντας τη βουλγαρική σημαία, ενώ άλλοι τριακόσιοι χόρευαν στην ακτή, στους ρυθμούς της γκάιντας και των τύμπανων. Λίγο πριν, ο πατέρας Γκρούιο Τσόνκοφ, από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Σικάγο, τέλεσε εορταστική λειτουργία, ευλόγησε τους πιστούς και έριξε τον σταυρό στη λίμνη, τον οποίο έβγαλε ο Ίβο Κόστοφ από την πόλη Ράζγκραντ.

Έτσι, για μια ακόμη χρονιά, οι βούλγαροι του Σικάγου γιόρτασαν την γιορτή των Θεοφανίων και την παράδοση του χορού στα παγωμένα νερά. Η πρωτοβουλία της οργάνωσης αυτής της συναισθηματικής βουλγαρικής εκδήλωσης, των μεταναστών που ζουν 8.000 χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα, ανήκει στον 29χρονο Ντέλτσο Στόεφ και την φίλη του Σόνια Πετρόβα.

"Πριν από χρόνια, όταν ήμουν παιδί στο Κάρτζαλι, κάθε χρονιά πηδούσα στα νερά την 6η Ιανουαρίου. Γι' αυτό, θέλησα να δημιουργήσω κάτι παρόμοιο εδώ στο Σικάγο, όπου υπάρχει μεγάλη βουλγαρική κοινότητα. Παρακολούθησα πως γιορτάζουν την παράδοση αυτή στη Βουλγαρία. Προφανώς, ο χορός στα παγωμένα νερά προστέθηκε πρόσφατα. Μαζεύονται πολλοί, είναι χαρούμενοι και διασκεδάζουν. Τιμούν τις παραδόσεις τους. Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να διοργανώσω παρόμοια γιορτή εδώ πέρα", λέει ο Ντέλτσο Στόεφ, ο οποίος μετανάστευσε από τη Βουλγαρία, μαζί με τους γονείς του, το 2004, αλλά εξακολουθεί να την έχει μέσα στη καρδία του.

Ο Ντέλτσο Στόεφ ξεκίνησε μόνος του το 2015. Πέρυσι συγκεντρώθηκαν 360 άτομα. Φέτος αυξήθηκε ο αριθμός αυτών που έπεσαν να βγάλουν τον σταυρό από τη λίμνη. "Φέτος, συμμετείχε στην πρωτοβουλία και ο γενικός πρόξενος της Βουλγαρίας στο Σικάγο Ιβάν Άντσεφ, για το οποίο είμαι εξαιρετικά ευγνώμων", δήλωσε ο Ντέλτσο. Ο διοργανωτής της εκδήλωσης βούτηξε στα νερά αλλά έπαιξε και γκάιντα, καθώς πριν από 3 μήνες άρχισε να παίρνει μαθήματα από τον Κίριλ Κέτεφ.

"Είναι απίστευτο το να κυματίζεις την βουλγαρική σημαία στο Μίτσιγκαν. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που πήρα την πρωτοβουλία να κάνω κάτι διαφορετικό για τους βούλγαρους μετανάστες στο Σικάγο - να συγκεντρώσω όσο το δυνατόν περισσότερους, να ζήσουμε μαζί τη στιγμή και να διατηρούμε τις βουλγαρικές παραδόσεις".

Οι βούλγαροι του Σικάγου οργανώνουν, για δεύτερη χρονιά, τη γιορτή Σούρβα. Η πρωτοβουλία ανήκει στους Εμίλ Μιλάνοφ και Νικολάι Βασιλέφ από την βουλγαρική πόλη Πέρνικ.

Αλλά, όπως λέει ο Ντέλτσο, η βουλγαρική κοινότητα είναι ενωμένη όχι μόνο στις γιορτές αλλά και στην καθημερινότητα: "Οι Βούλγαροι αλληλοϋποστηρίζονται, όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν τον άλλον". Οι περισσότεροι ζουν με τη σκέψη να επιστρέψουν στο σπίτι κάποια ημέρα. Η ζωή στην ξενιτιά δεν είναι πάντα ένα επιτυχημένο όνειρο και κάθε επιλογή έχει το τίμημά της.

"Η ζωή ενός Βούλγαρου περνά με 10-12 ώρες εργασίας, οδηγώντας φορτηγά και ελάχιστο χρόνο για την οικογένεια. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους φορτηγατζήδες που περνούν βδομάδες στο δρόμο".

Όταν δεν εργάζονται, προτιμούν να επισκέπτονται τα βουλγαρικά πολιτιστικά κέντρα, τα βουλγαρικά καφέ, τις ντίσκο και τα φολκλορικά κλαμπ, να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα βουλγαρικά Κυριακάτικα σχολεία - μια μικρή Βουλγαρία, μακριά από τις ρίζες τους (σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών, στις ΗΠΑ ζουν 300.000 βούλγαροι μετανάστες).

Εδώ και δύο χρόνια, το βουλγαρικό κράτος εξετάζει στρατηγικές για την επιστροφή των της διασποράς στην πατρίδα. Έχει ξεκινήσει η ιδέα της οικονομικής βοήθειας των νέων που είναι έτοιμοι να κάνουν αυτό το βήμα, με ποσά έως 600 ευρώ το μήνα για ένα χρόνο. Αλλά είναι αυτός ο τρόπος για να τους κάνει να επαναπατριστούν; «Εάν γίνει η σύνταξη 1.200 ευρώ, τότε ναι», λέει ο Ντέλτσο αστειευόμενος και προσθέτει: «Δεν νομίζω ότι αυτό θα βοηθούσε τους νέους να επιστρέψουν. Ειδικά αν πρέπει να υποστηρίξουν οικογένειες". Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον ίδιο, το οικονομικό είναι το κύριο πρόβλημα που οδηγεί τους Βουλγάρους μακριά από την πατρίδα τους, ενώ για τα υπόλοιπα λέει ότι "Η Βουλγαρία είναι πάρα πολύ ελκυστική. Έχει τα πάντα".

Φωτογραφίες: Ντέλτσο Στόεφ

Μετάφραση: Σταύρος Βανιώτης