Οι έλληνες θεατρόφιλοι μπορούν να δουν την παράσταση του βούλγαρου δραματουργού Στανισλάβ Στρατίεβ, «Το σακάκι που βελάζει» (βουλγ. «Σακό οτ βελούρ»), στην Αθήνα, από τις 7 έως τις 10 Φεβρουαρίου (20:00 η ώρα), στο Πολιτιστικό Θέατρο «Μπενετάτου» του Ψυχικού, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαπέτρου. Ταυτόχρονα το έργο παίζεται και στον Βόλο, ως τις 8 Μαρτίου (κάθε Παρασκευή 21:15 και Σ/Κ 20:00 η ώρα), σε σκηνοθεσία Γιώργου Γαλάτη.

Ο Στανισλάβ Στρατίεβ (1941-2000) υπήρξε δραματουργός του Κρατικού Σατυρικού Θεάτρου στην Σόφια, έγραφε βιβλία, σενάρια για το θέατρο και τον κινηματογράφο και αρθρογραφούσε. Το 1990 έλαβε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό Ευρωπαϊκής Δραματουργίας στο Μομπιόζ (Maubeuge) της Γαλλίας (στα σύνορα με το Βέλγιο) για το έργο του «Η ζωή αν και σύντομη» ενώ το 1993 έλαβε το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό του BBC για το έργο του «Από την άλλη πλευρά».

Ο Στανισλάβ Στρατίεβ έγινε γνωστός στην Ελλάδα χάρη στον δραματουργό Σπύρο Ευαγγελάτο (1940-2017) διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1977-1980) και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1984-1987). Από το 1975 έως το 2011 διηύθυνε το «Αμφι-θέατρο» στο οποίο το 1981 παρουσίασε «Το σακάκι που βελάζει», σε μετάφραση του Βασίλη Σκουβακλή και από τότε κυκλοφορεί ολόκληρο το κείμενο. Στο «Αμφι-θέατρο» παίχτηκε και άλλο ένα έργο του Στρατίεβ – «Το ρωμαϊκό λουτρό» (βουλγ. «Ρίμσκα μπάνια»).

«Η επιλογή του έργου του Στρατίεβ δεν είναι  τυχαία, γράφει στο πρώτο πρόγραμμα της παράστασης. Εκτός από την αξία του σαν έργου πού θίγει με ευφάνταστη σατιρική διάθεση καίρια κοινωνικά προβλήματα, είναι ένα κείμενο πολύ ενδιαφέρον υφολογικά: ξεκινώντας από ένα γκροτέσκ - δήθεν ρεαλιστικό - πλαίσιο, σπάει τα δεσμά του "ρεαλισμού", οδηγώντας μας σε χώρους του "παράλογου". Παράλληλα, με το "Σακάκι" γνωρίζουμε τη σύγχρονη βουλγαρική δραματουργία, πού βρίσκεται σε αξιόλογη άνθηση και πού σχεδόν αγνοούσαμε τελείως. "Το σακάκι πού βελάζει", γραμμένο το 1976, παίχτηκε επί τρία χρόνια στη Σόφια και ακολούθησε τεράστια επίσης επιτυχία του έργου στη Μόσχα, στο Βουκουρέστι κ.ά., ενώ πρόσφατα άρχισε και η "δυτική" του καριέρα με σταθμούς τη Στοκχόλμη (Εθνικό Θέατρο), τη Δυτ. Γερμανία, τη Φινλανδία και τώρα την Αθήνα».

Για δεύτερη φορά «Το σακάκι που βελάζει» παίχτηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το 1985 σε 51 παραστάσεις τις οποίες παρακολούθησαν 6 858 θεατές. Σκηνοθέτης της παράστασης ήταν ο Διαγόρας Χρονόπουλος (1939-2015) που κατείχε διοικητικές θέσεις σε αρκετούς πολιτιστικούς θεσμούς στην Ελλάδα.

Το 2015 το έργο του Στρατίεβ ενέπνευσε τα μέλη του ΚΕΘΕΑ που το παρουσίασαν σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Κατά την γνώμη τους «Το σακάκι που βελάζει» μιλά για τον Άνθρωπο,«αυτόν που αγωνίζεται μέχρις εσχάτων για να τα καταφέρει ακόμα και όταν όλα και όλοι του πάνε κόντρα. Και πραγματικά τα καταφέρνει και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες και τα εμπόδια που του παρουσιάζονται συνεχώς μπροστά του».

Έναν χρόνο αργότερα το ίδιο έργο παρουσιάστηκε στο θέατρο «ΠΚ» στην Αθήνα σε σκηνοθεσία και μετάφραση του καταξιωμένου ηθοποιού Νότη Παρασκευόπουλου υπό την αιγίδα της βουλγαρικής πρεσβείας στην Αθήνα ενώ το 2017 παίχτηκε από τους ηθοποιούς του Θεατρικού Εργαστηρίου «Άστρους», στην Πελοπόννησο, με σκηνοθέτη τον Κώστα Φαρμασώνη. 

«Ο Στρατίεβ κατάγεται από τη μεγάλη Σχολή  Κοινωνικής Κριτικής  της Ανατολικής Ευρώπης, που καθιέρωσε ο Νικολάι Γκόγκολ και απογείωσε ο Φραντς Κάφκα, γράφει στο πρόγραμμα του εργαστηρίου. Όλοι οι συγγραφείς αυτοί, έχοντας ζήσει κάθε μορφής ολοκληρωτικά καθεστώτα ήδη από τα χρόνια των Τσάρων, βάζουν μπροστά στα παράλογα της ζωής τον καθρέφτη της απλής λογικής, για να σταματήσουν την συνεχή ροπή των ανθρώπων προς την μαζική αποχαύνωση. Η γραφή του Στρατίεβ διαθέτει το ευθύβολο χιούμορ της γελοιογραφίας,  ενώ οι ήρωές του είναι λαϊκοί άνθρωποι με  βαλκανικό ταμπεραμέντο, που θυμίζουν  λίγο- πολύ εμάς, σήμερα, με τις καθημερινές μας εμπλοκές».

Πάλι το 2017 η παράσταση παίχτηκε στην Κομοτηνή, το έργο είναι γνωστό επίσης στην Λειβαδιά, στις Σέρρες, στον Μαραθώνα και σε πολλές άλλες πόλεις όπου παίζεται από επαγγελματικούς, ερασιτεχνικούς και σχολικούς θιάσους. Εντυπωσιακή είναι η ποικιλία από τις αφίσες των παραστάσεων. Από την άλλη η συχνότητα με την οποία χρησιμοποιείται η υπόθεση δείχνει ότι το έργο ξεπερνώντας τα σύνορα της Βουλγαρίας αγγίζει ένα πολύ επίκαιρο κοινωνικό θέμα.