«Το να ανέβω μια κορυφή 8 000 μέτρων είναι για μένα σαν να ταξιδεύω στο διάστημα», είχε πει ο Μπογιάν Πετρόβ που σήμερα θα γιόρταζε τα 47-α γενέθλιά του.

Ο Μπογιάν Πετρόβ είχε διαπεραστική ματιά και συνήθως ήταν χαμογελαστός γιατί ανακάλυπτε τα θετικά στοιχεία σε κάθε περίσταση. Οι δυο σημαντικότερες λέξεις κατά την γνώμη του ήταν η «αυτοσυγκέντρωση» και η «πειθαρχία». Έκανε τους ανθρώπους να πιστεύουν στις δυνατότητές τους και γι’ αυτό πολλοί ακολουθούν το παράδειγμά του.

Το 2018 ο Μπογιάν αναχώρησε προς το τρίτο καταφύγιο της κορυφής Σίσα Πάνγκμα (8 000μ.) στα Ιμαλάια.

«Τον είδα τελευταία φορά στις 29 Απριλίου, λέει ο ουκρανός Αλπινιστής Αλεξάντερ Νεστερένκο. Προσπαθούσε να εγκλιματιστεί και μου είπε ότι σκοπεύει να ανέβει την κορυφή στις 2 Μαΐου. Ήταν πολύ δυναμικός, περπατούσε γρήγορα».

Ξέρουμε πως ο Μπογιάν έφτασε στα 7 500μ. γιατί ένας άλλος βούλγαρος αλπινιστής τον είδε με τα κιάλια του. Στις 3 Μαΐου, οδηγοί βουνού της φυλής Σέρπα βρήκαν την σκηνή του γεμάτη χιόνι. Ο Μπογιάν έμεινε για πάντα κάπου στο βουνά. Ήταν διάσημος μεταξύ των αλπινιστών και στην διάσωσή του, η οποία κράτησε 10 μέρες, συμμετείχαν 100 άτομα και 3 ελικόπτερα από 3 κράτη – το Νεπάλ, την Κίνα και την Βουλγαρία. Παρά την τραγική του μοίρα ο Μπογιάν συνεχίζει να εμπνέει τους αλπινιστές.

Τον Αύγουστο του 2012 ο Μπογιάν Πετρόβ έδωσε μια συνέντευξη στο Ράδιο Βουλγαρία η οποία έμεινε ανέκδοτη. Την παραθέτουμε σήμερα για να τιμήσουμε την μνήμη του.

«Ασχολούμαι με τον αλπινισμό από το 1990 όταν ένα ταξίδι μου στην πρώην Σοβιετική Ένωση με οδήγησε στην οροσειρά Τιεν Σαν, έλεγε στην συνέντευξη ο Μπογιάν. Ήμουν στην 10^η τάξη (1^η Λυκείου) και ήδη με ενδιέφερε η σπηλαιολογία. Σ’ αυτό το ταξίδι ανέβηκα δυο κορυφές άνω των 3 000μ. και άρχισα να έχω ανάγκη να ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά. Όταν επέστρεψα γράφτηκα σε ένα τμήμα αλπινισμού και το σκαρφάλωμα έγινε η ζωή μου. Ασχολούμουν επίσης με την ζωολογία και οι ικανότητες που ανάπτυξα να επιβιώνω μου χρησίμευσαν στα εκπαιδευτικά μου ταξίδια. Στα υπηρεσιακά μου καθήκοντα αναγράφεται πως «μελετάω την φύση στην Βουλγαρία και ανά τον κόσμο».

Ο Μπογιάν εργαζόταν στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στην Σόφια και από τα ταξίδια πάντα έφερνε νέα είδη φυτών, πετρωμάτων και ζώων. Σε μια στιγμή όμως του βρήκαν καρκίνο, εγχειρίστηκε δυο φορές και έπειτα αρρώστησε από διαβήτη. Αυτό δεν τον αποθάρρυνε, αντιθέτως τον έκανε ακόμα πιο ορμητικό.

«Το 2000 οι γιατροί με ενημέρωσαν πως πάσχω από διαβήτη και πως πρέπει να ξεχάσω τον αλπινισμό, ακούμε την φωνή του Μπογιάν. Με συμβούλευσαν να μείνω στο σπίτι και να ασχολούμαι με την αρρώστιά μου. Στην αρχή ανησύχησα αλλά ένα μήνα αργότερα επισκέφτηκα κάποιες σπηλιές στην Ρουμανία. Εκεί κατάλαβα ότι είναι δύσκολο να γυρνάς τον κόσμο με διαβήτη γιατί έπρεπε να μου κάνω ενέσεις με ινσουλίνη 5 φορές την ημέρα και έπρεπε να μετράω το ζάχαρό μου, αλλά κατάλαβα επίσης πως δεν είναι αδύνατο. Έτσι τρεις μέρες αργότερα ανέβηκα την κορυφή Αραράτ (5 136μ.) στην Τουρκία. Σιγά σιγά άρχισα να παίρνω θάρρος και το 2001 συμμετείχα στην ανάβαση της κορυφής Μπρόουντ Πικ (8047μ.) στο Καρακόρουμ. Κατάφερα να υποτάξω την αρρώστιά μου στα ενδιαφέροντά μου».

Ο Μπογιάν Πετρόβ ανεξάρτητα από την ασθένειά του κατάφερε να κατακτήσει 10 κορυφές άνω των 8 000μ. και πάντα ανέβαινε δίχως μπουκάλες οξυγόνου και αχθοφόρους. Ποια ήταν για τον ίδιο η πιο αξέχαστη ανάβασή του;

«Το 2009 για 8 μέρες κατάφερα να ανέβω δυο κορυφές 8 000μ., θυμάται εκείνος. Τις Γκάσερμπρουμ 1 και 2. Επιστρέφοντας από την πρώτη δεν έφτασα ως το βασικό καταφύγιο αλλά ξεκίνησα κατευθείαν, μόνος μου, για την δεύτερη. Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και στην επιστροφή, τα ξημερώματα, έπεσα σε μια χαράδρα. Έπεφτα επί 10μ. Ήταν τρομακτικό αλλά ευτυχώς με βρήκαν κάποιοι Ισπανοί. Ίσως να φαίνεται παρακινδυνευμένο και οι άνθρωποι νομίζουν πως οι αλπινιστές είναι απερίσκεπτοι αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Κανείς δεν πηγαίνει στο βουνό απροετοίμαστος. Εγώ επί 6 μήνες τρέχω από το Κνιάζεβο ως το Κοπίτοτο, στην Βίτοσα, με υψομετρική διαφορά 780μ.».

Ο Μπογιάν Πετρόβ είναι πια ένας παγκόσμιος θρύλος. Το σημαντικότερο που μάθαμε από εκείνον είναι πως για να φτάσει κάποιος μακριά πρέπει να κάνει ένα σωρό βήματα. Πως νιώθει κανείς όταν ανέβει στα 8 000μ.;

«Μια τέτοια κορυφή με κάνει να αισθάνομαι σαν να είμαι στο διάστημα, αντηχεί πια η φωνή του Μπογιάν από το υπερπέραν. Βλέπεις την γη στρογγυλή και τον ορίζοντα να γέρνει. Από κάθε κορυφή βλέπεις μια άλλη που σου γνέφει και σε προκαλεί. Όλος ο κόσμος είναι στα πόδια σου κι εσύ είσαι πια υπεράνω. Όταν επιστρέψεις στην καθημερινότητα όλα σου φαίνονται μικρά και ασήμαντα σε σχέση με όσα έχεις υπερβεί. Η αρρώστιες δυνάμωσαν την ψυχή μου ενώ κάθε κορυφή δίνει νόημα στην ζωή».

Φωτογραφίες: πρ. αρχείο

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα