Το Θέατρο Σάτιρας «Αλέκο Κωνσταντίνοφ» στη Σόφια σήμερα ανοίγει πύλες για το μεγάλο αστέρι του – την Τατιάνα Λόλοβα. Αυτή τη φορά όμως το κοινό δε θα βγει φωτισμένο από τις ανεπανάληπτες ενσαρκώσεις της αγαπημένης ηθοποιού, αλλά λυπημένο από τον αποχαιρετισμό με μια εποχή στη βουλγαρική θεατρική ζωή. 

Όταν στις 22 Μαρτίου από το νοσοκομείο «Πιρογκόφ» ανακοίνωσαν ότι το χαμόγελό της έχει σβήσει για πάντα, ο κάθε Βούλγαρος ηλικίας από 20 έως 90 χρονών σαν να ευχήθηκε ο χρόνος να σταματήσει, για λίγο. Για μια στιγμή, στην οποία να γυρίσει την ταινία των πολυάριθμων της αξέχαστών ρόλων στον κινηματογράφο, στο θέατρο, των θαυμάσιων της συνεντεύξεων για τα ΜΜΕ, από τις οποίες η Τατιάνα Λόλοβα μοιραζόταν γενναιόδωρα ταλέντο, χαμόγελο …«ζωή».

Γεννήθηκε στη Σόφια στις 10 Φεβρουαρίου 1934. Η μητέρα της ήταν ρωσο-ουκρανικής καταγωγής και ο πατέρα της – λογιστής από το Καλόφερ. Ήδη ως μαθήτρια στο 7^ο Σχολείο της πρωτεύουσας, η Τατιάνα Λόλοβα ενδιαφερόταν για την υποκριτική τέχνη και αποφάσισε να εγγραφεί στο ανώτατο θεατρικό ινστιτούτο, τώρα Εθνική Ακαδημία Θεατρικής και Κινηματογραφικής Τέχνης «Κράστιο Σαράφοφ». Τελείωσε την τάξη του καθ. Στέφαν Σάρτσατζιεφ και δύο χρόνια αργότερα έλαβε την πρώτη διαταγή για διορισμό στο νεοϊδρυθέν Θέατρο Σάτιρας, το οποίο τη μετέτρεψε σε αστέρι της βουλγαρικής κωμωδίας. 

«Εγώ δεν είμαι αστέρι, είμαι ήλιος», έλεγε αστειευόμενη η ηθοποιός και αυτό ήταν η αλήθεια.

Η Τατιάνα Λόλοβα κατόρθωνε να φωτίσει κάθε πρόσωπο με το μεταδοτικό γέλιό, τα μεγάλα ξανθά μαλλιά, τη χαρακτηριστική φωνή και το «χαμογελαστό» βλέμμα της προς τη ζωή. Και όλα αυτά επένδυε επιδέξια σε κάθε ρόλο που έπαιξε στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση. 

Στη βιογραφία της έχει 45 ταινίες, και ανάμεσα στους πιο αξιοσημείωτους ρόλους της είναι αυτοί στα αγαπημένα γενεών Βουλγάρων έργα «Ζεστό», «Φτωχικό καλοκαίρι» «Μπον σανς, επιθεωρητή!», «Ταξίδι στην Ιερουσαλήμ», «Μετά το τέλος του κόσμου», «Τη νύχτα με τα άσπρα άλογα», «Επικίνδυνη γοητεία». 

Ένα από τα όνειρά της ήταν να είναι δραματική ηθοποιός. Με τον σκοπό αυτό εγκατέλειψε το Θέατρο Σάτιρας το 1977 και όλη δεκαετία έπαιζε στη σκηνή του Θεάτρου «Σόφια». Ακολούθησε επιστροφή στο Θέατρο Σάτιρας και μεγάλη αναγνώριση για το δραματικό ταλέντο της. Το 1992 έλαβε τα βραβεία «Ασκέερ» και «Ίκαρος» για τον πιο αγαπημένο ρόλο της – της Γουίνη από το έργο «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμιουελ Μπέκετ. «Αυτός είναι ο ρόλος, που με δικαιολογεί, ότι έγινα ηθοποιός», έλεγε η Τατιάνα Λόλοβα. 

Στα τέλη του 2003 στο Θέατρο 199 ήταν η πρεμιέρα άλλου εμβληματικού για τη δημιουργική πορεία και την προσωπικότητα της ηθοποιού ρόλου – στο μονόδραμα «Duende». Η παράσταση παιζόταν επί 15 χρόνια στη Βουλγαρία και το εξωτερικό. Το Duende είναι η λέξη που σαν να χαρακτηρίζει πιο ακριβώς το ταλέντο και την ίδια την προσωπικότητα της Τατιάνα Λόλοβα. Λέξη χωρίς ακριβή μετάφραση, η οποία όμως περιέχει μέσα της όλο το νόημα της τέχνης, του να είσαι δημιουργός.

Το 1997 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της «1/2 ζωή», που επανεκδόθηκε έξι φορές. Και το 2019 εμφανίστηκε το βιβλίο της με αναμνήσεις «Ημερολόγια και καθημερινές» με την επιμέλεια του δημοσιογράφου Γκεόργκι Τόσεφ. 

«Είμαι πολύ ευγνώμων που μου επέτρεψαν να είμαι κοντά τους –  κοντά εκείνη και τον σύζυγό της Σλάβετο (Σβετοσλάβ Ντιμιτρόφ), γιατί και οι δύο ήταν περίεργοι άνθρωποι. Ήταν από εκείνους τους εξαφανιζόμενους καλούς ανθρώπους, οι οποίοι, πέρα από το ταλέντο, πέρα από τη θέση τους στην κοινωνία – εκείνη - μεγάλο αστέρι, εκείνος – ο καλύτερος μάστορας του θεάτρου στη Σόφια, έφεραν τη ζεστασιά της οικογένειάς τους. Ήταν ικανοί να δημιουργούν ζεστασιά για τους άλλους, για εκείνους που επέτρεψαν να είναι κοντά τους.»

Η ίδια η ηθοποιός ομολογούσε ότι πίσω από όλα, που έχει πετύχει, στέκεται η αγάπη, η συμπάθεια, η εμπιστοσύνη, η πίστη, η βοήθεια κάποιου άλλου!

Αυτό που την ξεχώριζε ήταν το δυνατό αίσθημα πραγματικότητας που είχε, ομολογεί ο Τόσεφ.

«Σπάνια έχω συναντήσει τόσο τίμιο και ομαλό άνθρωπο. Οι επιθυμίες της στην καθημερινή ζωή ήταν ελάχιστες. Η Τατιάνα ήταν έτοιμη να έρθει σε επαφή με τον καθένα που την προσφέρει ενδιαφέροντα στόχο. Και η γενναιότητα, με την οποία στην ηλικία 87 χρονών εργαζόταν μέχρι το τέλος. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η Τατιάνα Λόλοβα είναι από εκείνες τις εκλεκτές προσωπικότητες, για τις οποίες ο καθένας έχει ανάμνηση, ο κανένας έχει ιδέα, και πιστεύω ότι ο καθένας θα κουβαλά στην καρδιά του.»

Και ακριβώς μια μέρα πριν σημειώσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, για τελευταία φορά θα μπορέσουμε φυσικά να προσκυνήσουμε στη μεγάλη Τατιάνα Λόλοβα, η οποία θα εξακολουθήσει να ζει στις αναμνήσεις και τους ρόλους που μας άφησε.

Μετάφραση: Ντενίτσα Σοκόλοβα
Φωτογραφίες: BGNES