Το χωριό Κομάρεβο βρίσκεται στη βορειοανατολική Βουλγαρία, μόλις 10 χιλιόμετρα νότια της πόλης Προβάντια. Ένα μέρος που δεν ξεχωρίζει με τίποτα ιδιαίτερο, αλλά σίγουρα όσοι περνούν στο δρόμο Προβάντια-Άιτος έχουν παρατηρήσει το περίεργο όνομά του. Το Κομάρεβο στην ουσία έχει μια μακραίωνη ιστορία, λέει ο δημοσιογράφος της ΒΕΡ-Βάρνα Αλεξάντερ Γιορντανόφ. Ο δήμαρχος του χωριού, Ντίμο Τοντορόφ, μένει απέναντι από το δημαρχείο. Ήταν δάσκαλος κάποτε, και το μεγαλύτερο παράπονό του είναι που το τοπικό σχολείο έκλεισε το 2008 και τα πράγματα άλλαξαν ρυζικά:

«Οι νέοι έφυγαν στις πόλεις, μόνο οι ηλικιωμένοι έμειναν εδώ. Το χωριό άδειασε. Όλοι είχαν αμπέλια, πρόβατα, κοτόπουλα, πολλά ζώα υπήρχαν. Όμως, μας απαγορεύτηκε να τα μεγαλώνουμε λόγω της αφρικανικής πανούκλας. Απείλησαν με πρόστιμα. Και τόσοι νέοι άνθρωποι που έμειναν εδώ - όλοι πήγαν κάπου, κάποιοι και στο εξωτερικό. Έμειναν μόνο δύο μπακάλικα. Πρόσφατα, λόγω του κορονοϊού, οι άνθρωποι φοβήθηκαν, δεν βγαίνουν, δεν μαζεύονται καν στα παγκάκια, όπως πριν. Δεν έχουμε προϋπολογισμό, διαθέτουν 750 ευρώ τον χρόνο από το δήμο Προβάντια. Μαζί τους αγοράζουμε λαμπτήρες, κάνουμε κάποιες επισκευές, τέτοια πράγματα».

Ναι, 750 ευρώ είναι τα χρήματα με τα οποία διαθέτει ο Ντίμο Τοντορόφ ως δήμαρχος του χωριού Κομάρεβο για έναν ολόκληρο χρόνο. Γι 'αυτό δεν μπορούν να κάνουν πολλά. Μάλλον αναρωτιέστε για το όνομα του χωριού (από το комар – κουνούπι – σ.μ.). Ένας από τους μύθους λέει ότι ο ποταμός Γκλαβνίτσα περνούσε κοντά στο χωριό, κυλούσε αργά λόγω της μικρής κλίσης της κοίτης του ποταμού και πλημμύριζε ολόκληρη την πεδιάδα. Οι βάλτοι που σχηματίστηκαν, έγιναν τόπος αναπαραγωγής για τα κουνούπια. Η ακριβής χρονολογία ίδρυσης του οικισμού Κομάρεβο δεν είναι γνωστή, αλλά υπάρχουν πληροφορίες ότι κατά την εισβολή των Οθωμανών κατακτητών (τέλη του 14ου αιώνα) υπήρχε ως ένα μικρό χωριό με 15-20 σπίτια, περιτριγυρισμένο από δάση.

Στο πλούσιο παρελθόν του Κομάρεβο είναι και η εκκλησία «Άγ. Αθανάσιος» που χτίστηκε το 1870, σκαμμένη στο έδαφος, χαρακτηριστική για την κατασκευή ναών στην Τουρκική εποχή. Έπρεπε να γκρεμιστεί μέχρι τα θεμέλια επειδή τα τείχη της κατέρρευσαν.

«Επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, δεν είναι επισκευασμένη μέσα τώρα, αλλά έχουμε βάλει εικόνες από την παλιά εκκλησία και τις γιορτές όποιος θέλει μπαίνει και ανάβει κερί.» λέει ο δήμαρχος Ντίμο Τοντορόφ.

Στο πάρκο απέναντι από το δημαρχείο υπάρχει αναμνηστική πλάκα αφιερωμένη σε 50 στρατιώτες που πέθαναν για τη Βουλγαρία (1912-1918). Το ένδοξο παρελθόν του Κομάρεβο συμπληρώνεται από το δημοτικό κέντρο με σχεδόν 900 τόμους λογοτεχνίας. Ιδρύθηκε το 1923 και πήρε το όνομά του από τον Παΐσιι Χιλεντάρσκι ο οποίος έθεσε την αρχή της Βουλγαρικής Αναγέννησης με τη συγγραφή της «Σλαβοβουλγαρικής Ιστορίας». Το δημοτικό κέντρο διαθέτει επίσης μια μεγάλη αίθουσα για 250 άτομα, η οποία δεν έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και πολύ καιρό. Το λόμπι έχει μετατραπεί σε ένα μικρό μουσείο με μανεκέν σε φορεσιές, και μπροστά τους διάφορα εργαλεία από το παρελθόν. Υπάρχουν επίσης πολλά διπλώματα και διακρίσεις από διάφορους διαγωνισμούς τραγουδιού, γιατί το χωριό φημίζεται για τις ομάδες τραγουδιών του που έχουν συμμετάσχει σε πολλά εθνικά φεστιβάλ και διαγωνισμούς.

Αλλά όλα αυτά είναι ήδη στο παρελθόν, όταν το χωριό ήταν γεμάτο ζωή και δεν υπήρχε γωνιά ακαλλιέργητης γης. Σήμερα, όμως, είναι ένας αγώνας επιβίωσης και οι συντάξεις δεν αρκούν σε τίποτα. Ένας γιατρός έρχεται μία ή δύο φορές την εβδομάδα, και αν δεν έχεις γείτονα να σε πάει στο γιατρό, πεθαίνεις. 70 σπίτια ερημώνουν και καταρρέουν, το κτίριο του πρώην σχολείου αγοράστηκε πριν από χρόνια από ξένους, αλλά πρόσφατα κάηκε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι νέοι δεν έχουν κανένα κίνητρο να μείνουν σε χωριά όπως το Κομάρεβο.

Φωτογραφίες: ΒΕΡ - Βάρνα

Μετάφραση: Άιλιν Τόπλεβα