Οι Βούλγαροι του κόσμου – «Το αλατοπίπερο του πλανήτη»

Η ένωση πάντα είναι στη βάση της προόδου μιας κοινωνίας και η γλώσσα – η ταυτότητά της. Βούλγαροι από 18 χώρες σε όλο τον κόσμο για πολλοστή φορά μας έδειξαν πώς αυτό συμβαίνει με τη βοήθεια των λέξεων. Στα τέλη της περασμένης εβδομάδας έγινε η πρεμιέρα στη Σόφια του «Αλατοπίπερο του πλανήτη» - της 7^ης συλλογής που ετοιμάστηκε από τη σύνταξη της ιστοσελίδας του Eurochicago. Η αρχή της σειράς δόθηκε το 2016 και κάθε επόμενη συλλογή μαζεύει σε βιβλίο διηγήματα και ποιήματα Βουλγάρων από όλο τον κόσμο. Οι δημιουργοί είναι τόσο καταξιωμένα ονόματα στη λογοτεχνία, όσο και λάτρεις του λόγου με διάφορα επαγγέλματα –από γιατρούς, επιστήμονες, νομικούς και καθηγητές μέχρι και βοσκούς στη Ροδόπη. Όλοι περιγράφουν τα ανθρώπινα συναισθήματα και συγκινήσεις μέσω των λέξεων της μητρικής τους γλώσσας, που αγαπούν. Και το σημείο τομής τους είναι πάντα το σπίτι, η νοσταλγία και η αγάπη ως κινητήρια δύναμη στον κοσμοπολίτικο κόσμο του 21^ου αιώνα.

Συντάκτης των 7 βιβλίων είναι η λογοτεχνική συντάκτρια της ιστοσελίδας του Eurochicago Μαριάνα Χρίστοβα. Το «Αλατοπίπερο του πλανήτη» είναι γεγονός εκ νέου χάρη στις προσπάθειες του ιδιοκτήτη του ΜΜΕ με έδρα στην πόλη των ανέμων – Πέταρ Σταμάτοφ, και του βασικού χορηγού της συλλογής Δρ Βίκτορ Χίνοφ από τις ΗΠΑ. Το νέο βιβλίο παρουσιάστηκε στη Σόφια και ανάμεσα στους προσκεκλημένους στη «Λέσχη του δημοσιογράφου» ήταν ένα μέρος των 72 δημιουργών, που ήρθαν από κοντά και μακριά. Τα έργα στη συλλογή είναι 90. Ανάμεσα στους επισκέπτες της πρεμιέρας στη Σόφια ήταν και η Μπογιάνκα Ιβανόβα, μακροχρόνια καθηγήτρια, μετανάστης στις ΗΠΑ από το 1995 και μία από τους ιδρυτές της Ένωσης Βουλγάρων Σχολείων στο Εξωτερικό.

«Αυτή η πρωτοβουλία, όλα αυτά τα βιβλία, είναι άξιο παράδειγμα για τα ΜΜΕ στη χώρα και για τους πολιτικούς μας, ότι καταβάλλονται ασταμάτητες προσπάθειες για την ενοποίηση των Βουλγάρων εκτός χώρας και μέσα της. Ενοποίηση που πρέπει να είναι κρατική πολιτική, θεωρούμε εμείς, που να πείσει όλους, ότι όλοι εμείς σκεφτόμαστε και αγαπούμε τη Βουλγαρία, ότι εμείς, οι Βούλγαροι στο εξωτερικό, δεν έχουμε εγκαταλείψει «το καράβι που βουλιάζει», όπως θεωρούν κάποιοι συμπατριώτες μας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας μας έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε σε εκλογές, έχουμε και την υποχρέωση να μαθαίνουμε τα παιδιά μας βουλγαρική γλώσσα και ιστορία. Η έκδοση των συλλόγων του Eurochicago συμβάλλει στη διατήρηση της γλώσσας μας», είναι η κατηγορηματική η Βουλγάρα.

Το ανθολόγιο «Αναγνώστης ποστ ρεστάντ» εκφράζει τα συναισθήματα των βουλγάρων συγγραφέων από 4 ηπείρους

Τα θέματα στα κείμενα της νέας συλλογής συνδέουν τους συγγραφείς στο εξωτερικό με εκείνους στη χώρα. Η Βουλγαρία σήμερα είναι το ενοποιητικό στοιχείο, λέει η κα Ιβανόβα.
«Παρδαλός είναι ο τίτλος της συλλογής, ποικίλη είναι και η γλώσσα της. Πολυπρόσωπα είναι και τα θέματα και οι δημιουργοί – από καταξιωμένους συγγραφείς έως τέτοιους που κάνουν το ντεμπούτο τους – συμπληρώνει η Μπογιάνκα Ιβανόβα. Τα θέματα είναι ποικίλα – από την αγάπη, τη μοναξιά και τη επιθυμία για παλιννόστηση, μέχρι την αυτοειρωνεία για τη βουλγαρική σκληροκέφαλη ανυπακοή στους κανόνες και την πειθήνια υπομονή του συμπατριώτη μας. Η νοσταλγία, που ένα μεγάλο μέρος των ανδρών μεταναστών μας αποφεύγουν να ομολογήσουν, αλλά τα έργα δείχνουν ότι έχει κεντρική σημασία στην επιθυμία μας για τον δρόμο πίσω προς την πατρίδα, προς το γένος, προς τους ηλικιωμένους γονείς μας, που έμειναν οι μόνοι πυλώνες της γης μας εδώ. Είναι θλιβερή η επιστροφή προς τα έρημα σπίτιά μας.»

«Παλιννοστούντες» ταξιδεύουν μέσω του λόγου προς την γενέτειρα

Η Ελένα Πέεβα-Νικιφορίδη επίσης παραβρέθηκε στην πρεμιέρα της συλλογής «Το αλατοπίπερο του πλανήτη». Νομικός το επάγγελμα, η Βουλγάρα έχει μετατρέψει τη λογοτεχνία σε δεύτερο πάθος της. Από 35 χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη. «Νιώθω πλέον συγγενής της συλλογής, στην οποία συμμετέχω κάθε χρόνο ως δημιουργός και πάντα με μεγάλη επιθυμία παραβρίσκομαι στις πρεμιέρες των συλλογών», είπε εκείνη για το Ράδιο Βουλγαρία. Το τελευταίο βιβλίο φέρει τον τίτλο του διηγήματος του δωρητή Βίκτορ Χίνοφ, ο οποίος συγκρίνει τους Βουλγάρους ανά τον κόσμο με το τόσο χαρακτηριστικό για τη χώρα μας και την περιοχή των Βαλκανίων μπαχαρικό «αλατοπίπερο».

« Εμείςφυλάσσουμεμιαγλώσσα, δε θα την έλεγα πιο αυθεντική, αλλά πιο όμορφη. Ο λόγος είναι ίσως ότι δε ζούμε συνεχώς στη χώρα και δεν γνωρίζουμε καλά τις σύγχρονες αλλαγές που γίνονται στο λεξιλόγιο. Και, θέλω ή δε θέλω, γράφω και μιλώ τη γλώσσα, με την οποία έφυγα από τη Βουλγαρία.»

Άλλη αλήθεια είναι το αίσθημα της απώλειας που συνδέεται με την Πατρίδα. «Είμαι από τη Ροδόπη και η Ροδόπη μου λείπει. Δεν μπορώ να την αντικαταστήσω ακόμη και με το Αιγαίο» - λέει η Βουλγάρα, κρατώντας στα χέρια της τη συλλογή «Το αλατοπίπερο του πλανήτη».