Ο Εμίλ Ντιμιτρόβ είναι ο συνθέτης και ο πρώτος ερμηνευτής του ανεπίσημου ύμνου της Βουλγαρίας «Πατρίδα μου, Βουλγαρία μου» που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν Βούλγαρο. Ο Εμίλ Ντιμιτρόβ ήταν αναμφισβήτητο αστέρι στην βουλγάρικη ποπ μουσική σκηνή. Για τον βούλγαρο συνθέτη Μίτκο Στέρεβ ο Ντιμιτρόβ ήταν «ευφυία». Πρόκειται για τον πρώτο βούλγαρο δημιουργό που κατάφερε να γράψει τραγούδια που άρχισαν να τραγουδούν όλοι μέσα από την καρδιά τους.

«Του πατέρα μου δεν του άρεσε η δημοσιότητα και απέφευγε την διαφήμηση, είχε πει ο γιος του τραγουδιστή που φέρει το όνομά του. Λάτρευε την Βουλγαρία και έμεινε εδώ αν και είχε την δυνατότητα να μεταναστεύσει ακόμα και πριν την πτώση του σοσιαλιστικού καθεστώτος το 1989».  

Ο Εμίλ Ντιμιτρόβ παραπονιόταν για τους βούλγαρους πολιτικούς που δεν αγαπούν την Βουλγαρία ενώ οι Βούλγαροι πολίτες δακρύζουν όπου κι αν βρίσκονται όταν ακούνε τραγούδια για την πατρίδα.  

Τα νεανικά του χιτ ήταν διαφορετικά από το στυλ της εποχής του ’50 και του ’60. Το τραγούδι του δεν ήταν πομπώδες, ακαδημαϊκό και οπερετικό. Ο Ντιμιτρόβ δεν είχε μουσική εκπαίδευση. Τραγουδούσε όμως υπέροχα, έπαιζε ακορντεόν και είχε χάρισμα. Τα προτερήματά του τα ανακάλυψε ο ποιητής Βασίλ Αντρέεβ, ηθοποιός στο Νεανικό Θέατρο. Ο Αντρέεβ είχε συνείδηση της έλλειψης βουλγάρικου ρεπερτορίου στα δημοφιλή είδη τραγουδιού ενώ ο Ντιμιτρόβ συνέθετε και δικά του κομμάτια. Την σαιζόν 1959-1960 ο Αντρέεβ του ανέθεσε να συνθέσει την μουσική για αυθεντική του παράσταση.

Το 1960 ο Εμίλ Ντιμιτρόβ προσπάθησε να σπουδάσει ηθοποιία στην Εθνική Σχολή Δραματικής Τέχνης αλλά δεν του άρεσε και τον Νοέμβριο συμμετείχε στην πρώτη του συναυλία με το κομμάτι «Αρλεκίνο» που το 1962 κέρδισε το τρίτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιάλ Τραγουδιού στο Σόποτ της Πολωνίας. Πρόκειται για το πρώτο διεθνές βραβείο που κέρδισε βουλγάρικο τραγούδι στο εξωτερικό. Το «Αρλεκίνο», «Το δικό μας σήμα» και το «Ναυτικό αντίο» του Ντιμιτρόβ έγιναν τα πρώτα ποπ κομμάτια γραμμένα στα βουλγάρικα.  

Το 1965 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του Εμίλ Ντιμιτρόβ που ήταν ο πρώτος δίσκος ποπ τραγουδιστή στην Βουλγαρία. Το 1968 ο Εμίλ έδωσε συναυλία στην Μόσχα με 80 000 άτομα κοινό. Από το 1968 άρχισε να τραγουδά και στην Γαλλία. Το 1970 κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ το οποίο ξεκινούσε με το τραγούδι «Πατρίδα μου» σε στίχους του Βασίλ Αντρέεβ, ενορχηστρώσεις του Μίτκο Στέρεβ και με την συνοδεία της ορχήστρας «Γαλανόλευκοι». Το κομμάτι ηχογραφήθηκε και στα γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ισπανικά με τον τίτλο «Μόνικα» και έγινε ερωτική εξομολόγηση για πολλούς ευρωπαίους. Υπάρχουν ακόμα και λετονική και ιπανωμέζικη παραλλαγή ενώ στις ΗΠΑ τραγουδούσαν «Θέλω να επιστρέψω στην Καλιφόρνια». 

Ο Ντιμιτρόβ δεν έλαβε αναγνώριση από την Ένωση Βούλγαρων Συνθετών αλλά τον πρότειναν για μέλος σε παρόμοια οργάνωση στην Γαλλία. Την ίδια στιγμή τα τραγούδια του κατατάσονταν στις πρώτες θέσεις σε παγκόσμιες λίστες. Το 1980, για τα 40 του γεννέθλια και για τα 20 χρόνια του στην σκηνή, διάσημοι βούλγαροι τραγουδιστές διοργάνωσαν γκαλά συναυλία προς τιμήν του, κατά την οποία του απονεμήθηκε Χρυσός δίσκος για την ειδική του συμβολή στην μουσική της Βουλγαρίας, που ήταν ο πρώτος Χρυσός Δίσκος που έλαβε ποπ ερμηνευτής στην χώρα μας.

Στην καριέρα του ο Ντιμιτρόβ εξέδωσε 30 άλμπουμ από τα οποία πουλήθηκαν 65 εκ. αντίτυπα. Δημιούργησε 350 τραγούδια και έδωσε πάνω από 7 000 συναυλίες σε τρεις ηπείρους. Ποτέ δεν του απονεμήθηκε ο τίτλος «Λαίκός Καλλιτέχνης» αλλά το 2000 το «Πατρίδα μου, Βουλγαρία μου» έγινε «Τραγούδι του Αιώνα» στην Βουλγαρία μαζί με το «Ένα βουλγάρικο τριαντάφυλλο» του Ντιμίταρ Βάλτσεβ.

• Το αιώνιο τραγούδι "Ένα βουλγάρικο τριαντάφυλλο" με νέα διασκευή

Το 2010 το πιο διάσημο τραγούδι του Ντιμιτρόβ έγινε πρώτο στην κατάταξη «Τα μεγάλα 1 000 βουλγάρικα τραγούδια» του BG Radio. Ο Εμίλ Ντιμιτρόβ έμεινε στην μουσική ιστορία ως «ο Φρανκ Σινάτρα της Ανατολής» ενώ το τραγούδι του «Πατρίδα μου» είναι σύμβολο βουλγάρικου πνεύματος, αγάπης προς την Βουλγαρία και νοσταλγίας των συμπατριωτών μας ανά τον κόσμο.

Κείμενο: Τσβετάνα Τόντσεβα

Επιμέλεια και Μετάφραση: Αγάπη Γιορντανόβα