Në nocionet e krishtera, e Premtja e Madhe është dita më e errët dhe më e trishtuar, e shënuar nga dhimbja, nga vuajtja çnjerëzore dhe kryqëzimi i Jezu Krishtit. Në kryqëzim, Zoti sakrifikoi Birin e tij të vetëm për të shlyer mëkatet e njerëzimit dhe për të mposhtur vdekjen.Prandaj Krishti është Qengji Flijues, i cili me vetëflijimin e tij anulon flijimin nga Dhiata e Vjetër dhe vendos Kungimin e Shenjtë si burim i jetës së përjetshme dhe të qëndrimit tek Zoti.

Në shërbesat kishtare ortodokse, dita që përkujton vdekjen e Krishtit në Kryq është e përmbushur me simbolikë.Liturgjia e Shenjtë nuk shërbehet gjatë ditës, sepse vetë Zoti e ka flijuar veten. Prandaj dhe besimtarët respektojnë një kreshmë të fortë - pa ushqim dhe ujë. Në mëngjes, përpara shërbesës fetare të quajtur Carski Çasove/Orët e Mbretit/ në mesin e kishës vendoset “varri” i Krishtit i zbukuruar me lule me Qefinin. Pas përfundimit të shërbesës, të krishterët të krishterët e adhurojnë atë dhe kalojnë nën të si shenjë përulësie dhe pendimi.

Nga Mesha e Krishtit - Qarja mbi varr - Këndim lindor:

Është zakon që të Premten e Madhe besimtarët që synojnë të marrin Kungimin e Shenjtë të vizitojnë mentorin e tyre shpirtëror dhe të rrëfehen. Në këtë ditë shumica i drejtojnë vetes pyetjen, nëse janë të denjë për vetëflijimin e Shpëtimtarit dhe i japin llogari vetes për të kryerën. Në mbrëmje, që të gjithë priftërinjtë në kishë kryejnë një shërbesë speciale, të quajtur Kënga e Krishtit. Në himnet kushtuar vuajtjeve të Krishtit dhe pikëllimit të Nënës së Zotit, marrin pjesë të gjithë të pranishmit në shërbesën fetare. Pas këngëve të vajtimit, priftërinjtë e nxjerrin jashtë Qefinin, të  ndjekur nga besimtarët dhe shkojnë rreth tempullit me të, në një procesion duke rikrijuar varrimin e Krishtit. Në hyrje të kishës priftërinjtë mbajnë lartë Qefinin, kurse besimtarët kalojnë përsëri nën të dhe hyjnë për liturgjinë e mbrëmjes. Priftërinjtë përsëri e vendosin Qefinin në “varr” në qendër të kishës, ku ai mbetet deri në shërbesat fetare të Pashkëve.

Të gjitha lutjet dhe këngët liturgjike gjatë ditës tregojnë kuptimin e sakrificës së Krishtit në emër të Dashurisë ndaj fisit njerëzor. Jezusi është dashuria hyjnore e mishëruar në formën dhe ngjashmërinë njerëzore, e cila hap rrugën drejt një bote më të mirë në Përjetësi përmes pendimit, faljes dhe shpëtimit të shpirtit.

Përgatiti në shqip: Nataniela Vasileva