Profesor Illçev beson se anëtarët e Komitetit të Përbashkët, të udhëhequr nga Zahari Stojanov, nuk ishin të vetëdijshëm për këtë marrëveshje të fshehtë midis Fuqive të Mëdha dhe me plot gojë kanë rrezikuar kokat e tyre.

Pa miratimin e princit bullgar Aleksandër I Batenberg, Bashkimi ka qenë gjithashtu i destinuar për dështim. Kur të dërguarit e komitetit shkuan te princi në Shumen gjatë stërvitjeve ushtarake dhe i ofruan të mbështeste aksionin, sundimtari tha se ishte gati të sakrifikonte kokën dhe kurorën e tij për bashkimin e vendit.

Suksesi i Bashkimit u mbrojt në luftën pasuese bullgaro-serbe në 1885, por ai parashtroi sfida shumë të mëdha për politikanët bullgarë nga fundi i shekullit të XIX-të dhe fillimit të shekullit të shekullit të XX-të. Ata pushtohen nga diçka që Prof. Ivan Illçev e quan para studentëve të tij si sindromi i bashkimit. 

Politikanët bullgarë kishin filluar të flisnin për autonominë e Maqedonisë me shpresën e përsëritjes së skenarit me bashkimin e Rumelisë autonome të Lindjes. Por asnjë nga fqinjët e Bullgarisë në Ballkan në atë kohë, asnjë nga Fuqitë e Mëdha në Evropë, nuk i dha konceptit të "autonomisë" të njëjtin kuptim që i ishte dhënë në Sofje, thekson studiuesi. Fqinjët e Bullgarisë ishin të trembur nga zgjerimi i shpejtë territorial i vendit vetëm 6 vjet pas çlirimit të tij. Prandaj, ata ishin natyrshëm kundër idesë që vendi i ri të kërkonte bashkim të shpejtë kombëtar. Çmimi i kësaj sindrome të bashkimit u pagua në Luftërat Ballkanike dhe Luftën e Parë Botërore. Prandaj profesori nxit që kur lexojmë mësimet e historisë, qofshin edhe ato më të suksesshmet, të jemi me këmbë në tokë edhe ti shohim me pak humor, nën petkun të shohim edhe dimensionet e thjeshta njerëzore të së shkuarës, duke menduar edhe për alternativat e humbura.