Gamallova e lë Bullgarinë menjëherë, pasi përfundon arsimin e lartë. Pas një seminari në Vajmar paraqitet në konkurs për koncertmaestër në orkestrën simfonike në qytetin Riza (Riesa). Pason takimi i saj i fatit me violinistin dhe pedagogun e madh rus Grigorij Zhislin. I ftuar të bëhet profesor në Londër, ai e pranon në klasën e tij: "Dhe kështu, pa pasur kurrë ndonjë prirje apo interes për Anglinë, u gjenda atje".

Çfarë do të thotë Gamallova me librin e saj të fundit – "Muzikë dhe jetë shpirtërore"?

"Fillimisht ky libër u krijua si një reflektim për frymëzimin. Gjithmonë më ka bërë shumë përshtypje ky fenomen – i frymëzimit. Dhe mund të them se ky libër është libër për frymëzimin, i shkruar me frymëzim – të paktën në shumicën e rasteve. Kisha një impuls të jashtëzakonshëm dhe mendimet më vinin njëra pas tjetrës. Ku dhe si duhet të renditen dhe për çfarë saktësisht duhet të tërheq vëmendjen – nuk e kam kërkuar, vetëm vinte vetë. Vetëm kam kërkuar literaturë ndihmëse, e cila të mbështesë reflektimet e mia dhe zbulimet – burime më autoritare, se sa mund të jem unë. Në këtë libër secili mund të gjejë diçka për veten e tij. Nuk është domosdoshmërisht e nevojshme të lexohet nga fillimi deri në fund. Por mund njeriu të shfletojë përmbajtjen, të shohë cilat tema e interesojnë dhe të fillojë leximin aty."

"Unë ruhem shumë nga të tilla përgjithësime globale. Gjithmonë, në çdo kohë ka edhe të tillë – edhe të tillë. Ka edhe arrogantë, ka edhe shpirtra të pastër, të cilët me gjithë zemrën dhe dëshirën e tyre synojnë drejt artit jo nga motive të korruptuara. Ashtu siç i kishte në kohën tonë, ashtu i ka edhe tani këta të rinj, që me të vërtetë e duan muzikën dhe duan të merren me të. Kjo që ka ndoshta pak më shumë arrogancë në kohën tonë në përgjithësi – jo vetëm në fushat muzikore, vjen nga e gjithë logjistika dhe filozofia e jetës në shoqëri. Sepse njeriu është vendosur në qendër të gjithçkaje dhe jo vetëm njeriu, por edhe Egoja. Dhe kjo Ego pikërisht e bën në një moment njeriun arrogant – sepse ai mendon se ajo që arrin ose që i është dhënë si dhuratë, është meritë dhe fitore personale e tij. Ndërsa ai pa ndihmë nga jashtë kurrë nuk do të mund të arrinte aty, ku arrin, nëse ato mund të quhen lartësi... Unë gëzohem që ende shoh të rinj, të cilët duan të merren me muzikë. Në vende të ndryshme është ndryshe. Në Bullgari situata është shumë më mirë, sesa është në Angli. Dhe do t’i uroja të gjithë, që janë në shkollat e muzikës ose në Akademinë e Muzikës – të mos humbin kurajon, por të vazhdojnë. Sepse muzika është një pasuri e madhe, e cila ndoshta nuk është aq fitimprurëse financiarisht, por ajo jep një forcë dhe gëzim të brendshëm, të cilat asnjë para nuk mund t’i blejë dhe t’i japë".

Çfarë është gjëja e parë, për të cilën i kujtohet, kur bëhet fjalë për Bullgarinë?

"Natyra e mrekullueshme, madhështore dhe njerëzit e ngrohtë e të drejtpërdrejtë, të cilët kemi shumë në tokën tonë" – përgjigjet Devorina Gamallova. Atëherë teoria e saj për popullin bullgar është optimiste?

"Oh, padyshim! Unë në parim jam shumë e prirur optimiste në lidhje me njerëzimin dhe jetën. Sepse e di si gjërat do të mund të përmirësohen. Por njeriu duhet vetë të dojë që jeta e tij të bëhet më e mirë..."

A është e kënaqur nga jeta e saj?

"Jashtëzakonisht. Po, jashtëzakonisht! Unë jam një njeri shumë i lumtur. Kam marrë shumë, shumë gjëra të çmuara. Kam mësuar shumë gjëra të çmuara. Natyrisht – përmes shumë vështirësive. Jam mirënjohëse për këto sprova, sepse ato më kanë mësuar të shoh njerëzit rreth meje, e jo vetëm Egon tim."