Roberto Fonseka zuri vendin e Ruben Gonsalesit në turnetë e fundit të legjendave të Havanës, megjithëse mund të jetë nipi i tyre. Ai është rritur në një familje prej muzikantësh. Ishte vetëm 6 vjeçar kur i braktisi daullet, duke i zëvendësuar me pianon. Kur erdhi në Bullgari në vitin 2008 ai ishte shumë i frymëzuar nga atmosfera dhe publiku dhe për diskun e tij tjetër kompozoi veprën Bulgarian. Atje është përfshirë një ansambël prej zërash bullgarë, kurse vetë Roberto thotë se para çdo një koncerti jashtë shtetit përpiqet t’i njohë traditat muzikore të vendit përkatës sa më shumë. Tetë vjet më vonë Roberto përsëri ishte para publikut bullgar dhe plotësoi ëndrrën e vet (si edhe ëndrrën e publikut) – ai e paraqiti veprën e tij live:

Meloditë nga mbarë bota gjithmonë kanë qenë një pjesë përbërëse e muzikës së Fonsekës. Të mos flasim për ndikimet afrikane në muzikën e Kubës në përgjithësi. Mirëpo, për një koleksionues tingujsh, si Fonseka, është me rëndësi shumë të madhe mënyra në të cilën rikrijohen ritmet.

“Mënyra e ekzekutimit të melodisë dhe tingulli i baterive janë të ndryshme. Në Kubë, si edhe në Spanjë, dora është në kontakt direkt me lëkurën e daulles, derisa këtu përdoren shkopinj, të cilët e krijojnë tingullin.”

E gjithë kjo nuk është bërë shkak që ai, si dhe disa kolegë të tij, si për shembull një profesor bullgar, me të cilin Roberto ka kontaktuar, të arrijnë në përfundimin se ritmika është e njëjtë. Ai preferon ta quajë këtë dukuri mister. E pranon këtë konstatim edhe për zërat bullgarë. Aktualisht muzikanti është duke përgatitur një projekt, ku do të ketë zëra të njohur nga projekti bullgaro-spanjoll “Estruna”:

“Sot biseduam rreth krijimit të diçkaje interesante, por tani për tani ajo do të jetë sekret, për shkak të finesës me të cilën duhet ta ekzekutojmë. Por pavarësisht se ku dëgjohen zërat bullgarë, çdonjëri mund t’i dallojë, sepse ata janë diçka e jashtëzakonshme.”

Për fat të keq bota në të cilën jetojmë është plot probleme dhe dhunë. Prandaj mesazhi i Roberto Fonsekës ndaj të gjithë dëgjuesve në botë është shumë i qartë. Dhuna nuk ekziston nga dje, ose sot. Janë të reja vetëm mënyrat në të cilat ajo pasqyrohet si nga mediat tradicionale, ashtu dhe nga ato të reja. Sipas muzikantit lufta është e rëndësishme, në qoftë se është për liri dhe kundër tiranisë. Ai nuk e përkrah luftën me qëllim pushtimin e territoreve, ose imponimin e ndonjë feje. Çdonjëri duhet të jetë i qartë se është një qenie njerëzore, si të gjithë njerëzit e tjerë, se të gjithë jemi të barabartë dhe se nuk ka fe më të lartë nga të tjerat. Edhe muzika, për mendimin e tij, nuk duhet imponuar.

“Muzika është strehim. Nëpërmjet muzikës ne i shprehim ndjenjat tona, dhimbjet, vuajtjet dhe gëzimet tona. Prandaj edhe në muzikë mund të takohemi dhe të komunikojmë pa asnjë problem.”

Përgatiti në shqip: Vesella Mançeva