Analogjia mes ngjarjeve të sotme në Ukrainë dhe historisë së Gjeorgjisë është e pashmangshme: 

"Botimi i librit lidhet me luftën në Ukrainë. E kam shkruar prej shumë kohësh. I kisha premtuar edhe gjyshes, që një ditë do ta botoj, por lufta në Ukrainë më shtyu ta bëj këtë, sepse kur shikoja çfarë ndodhte, për mua kjo ishte një déjà-vu e vërtetë. Nuk shoh ndonjë ndryshim mes asaj kohe dhe sot, ndoshta vetëm që tani ka zë, informacioni përhapet shpejt, kurse atëherë askush nuk e dinte çfarë ndodhte në Sukhum. Më e keqja në çdo luftë është se vuan njeriu i thjeshtë, banorët e vendbanimeve. Njerëz që detyrohen të luftojnë, përfshirë edhe babain tim – vullnetarë dhe njerëz që janë thirrur me fletëthirrje, të cilët janë detyruar të luftojnë. Vuajnë dhe mbi të gjitha fëmijët, të cilët shohin këtë tmerr" – nuk harron të kujtojë Ekaterina. 

Pasi e sheh se lufta nuk do të ketë përfundimin e ëndërruar, babai i saj gjen mënyrë për të shpëtuar familjen e vet dhe arratisja e tyre i çon në Bullgari. "Pas shumë pune dhe kontakteve, ai arriti të ndërtojë një biznes të suksesshëm në fushën e telekomunikacionit, ishte edhe garues në rally dhe solli shumë fitore në Bullgari" – thotë bashkëbiseduesja jonë. Por kujtimet për luftën nuk zbehen kurrë: 

"Motra ime i mban mend të gjitha nga kjo luftë, pavarësisht se ishte vetëm 6 vjeç. Kur vendosa ta përfundoj librin, meqë nuk merrem me art, ndërsa ajo është në këtë fushë, e luta të vizatonte disa skena në të me laps. Po mendoja nëse duhet t’i tregoja për kohën në bunker, apo në aeroport, por ajo më tha që edhe ajo i mban mend. Skena, në të cilën jemi në aeroport, është më e rëndë për të gjithë ne, ndaj ajo më tha që emocionalisht, nuk mund ta vizatonte. Atëherë kërkuam ndihmën e një piktoreje nga Tërgovishte, e cila e vizatoi atë që ishte përshkruar me fjalët tona." 

Puna si përkthyese e lidh Ekaterina Kvaratskhelian me shumë bashkëkombës të saj në Bullgari, disa prej të cilëve kanë ardhur gjithashtu këtu si pasojë e luftës në atdheun e tyre. Kanë madje edhe një media të vetën – radio gjeorgjiane në Bllagoevgrad, ku Katja ka qenë e ftuar për një intervistë me rastin e librit të saj. 

Gjeorgjiania shpreson që historia e saj të arrijë tek shumë njerëz. Ajo dëshiron që të rinjtë, pavarësisht botës digjitale në të cilën jetojnë, të dinë që rreth tyre ka njerëz që kanë jetuar në vende me kërcënim real për jetën e tyre. Ajo pranon se 90% të tirazhit ka arritur t’ua dhurojë vetë personalisht atyre që dëshirojnë ta lexojnë. Në çdo kopje ajo lë të njëjtin mesazh për lexuesin – "Me dëshirë për paqe!", sepse e di që ky bekim nuk është i mirëqenë.